qaldırıb
gelerek, hekimin qapısını döydü ve
içeriden bir ses geldi:
- Buyurun! Qadın oğlu ile otağa keçib eyleşdi ve
derdini anlatmağa çalışdı. Doktor ise
başını qaldırmadan dinledi. Qadına
baxanda birden dondu bir anlıq.
Qadına baxdı ve gözünün önünde
keçmiş canlandı. Qelbinde ömrü boyu duymadığı hissler baş qaldırdı. 25 il
önce yaşadığı o soyuq qış gününü
sanki dünenmiş kimi xatırladı. İçinde
nifret ve qezeb tüğyan eden qelbi
çox sıxıldı.
Qadın : -Doktor… eşidirsiniz? Sağalacaqmı
oğlum?
Doktor:
-Beli! … Beli…
Bir teher özüne gelen hekim,
qelbindekileri gizleyerek sözüne davam etdi:
-Beli, sağala biler, lakin çox
mesrefiniz olacaq. Özünüz düşünün..
Qadın çaresiz bir şekilde otağı terk
etdi ve oğlu ile evine doğru yol aldı.
Doktor hirsini cilovlamağa çalışırdı, amma bir zaman qadının ona etdiyi
davranışı xatırlayıb rahat ola bilmirdi.
Sanki sevinirmiş kimi qelbini bir kin
hissi bürüdü. Amma bele olduğu halda
özünün de onlardan bir ferqsiz
olduğunu düşündü ve bu ona heç yaraşmazdı ve tez arxaları ile qaçdı.
- Xanım! İsteyirsinizse, men size
kömek ede bilerem.
Qadın susdu. Onsuz da başqa bir elacı
yox idi. Sevincinden de doktora nece
teşekkür edeceyini bilmirdi. Mezlumca baxmaqla kifayetlendi.
Doktora bu baxışlar tanış idi.
Beli! Aylar keçdi qadının oğlu bir
qepiksiz sağaldı. Qadın indi anlayırdı ki,
heyatda bezi şeyler pul ile ölçülmür.
Ve indi tek minnetdar olduğu bu doktor idi. Onu da öz oğlu kimi
sevmeye başlamışdı. Lakin hekimin
içindeki qızğınlıq hele de tam olaraq
keçmemişdi. Buna göre de başqa bir
şehere getmeyi qerara aldı. Çox
düşündü. Gedib belke her şeyi danışaydı?. Yox, bunu bacarmazdı. Ve
oturub mektub yazdı…
Sabah olar-olmaz qadıngilin evine üz
tutdu. Qapını döydü ve gözledi. Qadın
qapını açaraq:
-Hee, oğlum sen idin? Gel, gel içeri! -dedi.
Hekim ise zerfi uzadaraq:
-Xeyr. Girmeyeceyem – dedi ve
sonra heç ne söylemeden oradan
uzaqlaşdı. Qadın bir şey anlamadan
zerfi açdı ve oxumağa başladı. Mektubda

<< 1 2 [3] 4 >>