yanılmadınız ki, bu cür sevilen şexs kişi idi. Hetta siz onu tanıyırsız da, cenab Chouquet- eczaçı. Ele qadını da tanıyırsınız, her il şatoya gelen stul temirçisi”.Qefilden qadınların marağı söndü. Bezileri “puah” deye rişxendli nidalarla adi insanların sevgisinin onları maraqlandırmadığını bildirdiler.Hekim davam etdi: “Üç ay evvel yaşlı stul temirçisi ölüm yatağındayken meni yanına çağırdılar. Menden evvel keşiş de gelmişdi. Qadın  bizden onun vesiyyetini yerine yetirmeyimizi isteyirdi. Onun bu davranışını anlamağımız üçün ilk önce bize öz heyat hekayesini danışdı. Bu eşitdiyim en qeyri-adi ve en tesirli hekaye idi: Onun valideynleri de stul temirçisi idiler. Onların heç vaxt evi olmamışdı, o, uşaqlıqdan çirkli, baxımsız ve ac böyümüş, valideynleri ile birge qesebeleri dolaşmışdı. Onlar atlarını, vaqonlarını ve itlerini bir yerde saxlayar, uşaq tekce otluqda oynayarken valideynleri de bütün qırıq stulları temir ederdiler.Körpe qız  bir az uzağa getdikde  atası ezazil, qezebli sesle onu geri çağırardı. O, heç vaxt qayğı ile ezizlenmemişdi. Böyüyende ise o, qırıq stulları daşımağa başladı. Bu zaman küçedeki uşaqlarla dostlaşır, lakin valideynler uşaqlarını çağıraraq bu çirkli, ayaqyalın qızla danışdıqları  üçün onları danlayardılar, küçedeki oğlanlar ona daş parçaları atardılar. Bir defe xeyirxah bir qadın ona bir neçe penni verdi, qız onları çox qenaetle saxlamağa başladı.Artıq  on bir yaşa çatmışdı. Bir gün qesebede gezerken mezarlığın arxasında oyun yoldaşları iki qızıl qepiyini oğurladığı üçün hönkür-hönkür ağlayan balaca Çouqueti gördü. Daima  hesedle baxılan, qızın tesevvürünce,  heç vaxt eziyyet görmeyen  bu balaca şeherli burjuaziyanın göz yaşları onu çox meyus etdi. Oğlanın  yanına yaxınlaşdı ve kederinin sebebini bilen kimi yığdığı bütün pulları onun ovcuna qoydu. Oğlan heç bir tereddüd etmeden pulları götürdü ve ağlamağı dayandırdı. Sevinci yere-göye sığmayan qız   onu öpdü, oğlanın başı pulları saymağa qarışdığından etiraz etmedi, redd edilmediyini

<< 1 [2] 3 >>