«Cehennem ol buradan, sen, qara paltarlı, ağarmış ve bozarmış sifetli, ölüm! Redd ol!» Etrafdakılar deyirdiler ki, bu qarı ebediyaşardır. Doğrudan da ölüm qarının evine haradan girecekdi ki? Hetta evinde ömür süren bütün qoca mikroblar bele çoxdan mehv olub getmişdiler. Teze mikroblar ise (eger qezetlerin yazdığına inansaq) her ay teze ad altında bir ölkede dolaşır, ha baş vururdularsa, qarının evini dövrelemiş tütün yarpaqlarından, dağ çayırından, vehşi sarmaşıqlardan keçib içeri düşe bilmirdiler.- O, hamının başını yeyecek, – yanından demiryolu keçen qonşu şeherin sakinleri bele deyirdiler.- Men onların hamısının ölümünü göreceyem, – qarı bele deye-deye qaranlıqda korlar üçün mexsusi hazırlanmış kartları ile pasyans açırdı.Bele-bele işler.İller ötürdü. Artıq heç kes, ne qız, ne oğlan, ne yol öten avara, ne de sade yol yolçusu onun qapısını döymürdü. İlde iki defe erzaq dükanının xidmetçisi, yetmiş yaşlarında qoca qarının qapısı önüne ağzıbağlı parıldayan demir qutularda üstü şir ve qırmızı şeytan resmleri ile bezedilmiş bağlamalar qoyub gedirdi. Bağlamalarda quş yeminden tutmuş qaymaqlı biskvite qeder, ne desen, tapılardı. Ele vaxt olurdu ki, qapı önüne qoyulmuş bağlamalara bir hefte el deyilmir, onları güneşden güneş vururdu, aydan ay. Bütün mikroblar mehv olurdu. Ve gözel sabahların birinde bağlamalar yoxa çıxırdı.Qarı bütün ömrü uzunu gözleyirdi. Qulaqları sesde idi. Bir gözü oyaq olurdu.Günlerin bir gününde (bu, texminen ömrünün doxsan birinci ili, avqustun yeddinci gününe tesadüf edirdi) meşeden güneşden qaralmış bir oğlan çıxdı. Qarının evinin önünde dayandı. Eynindeki kostyum qışda damdan tökülüb torpağın üstüne elenen qar kimi ağappaq idi. Özü de avtomobille deyil, piyada gelmişdi. Üzünde zerrece yol yorğunluğu hiss edilmirdi. Ferasetli ve temiz görkemi var idi. O, esaya söykenmemişdi, qürurlu idi, güneşin başını döyeceyinden qorxmurdu. Üstünde ona mane olacaq heç bir şey yox idi. Daha doğrusu, içinde açıq-yaşılımtıl maye olan balaca şüşe qabdan başda

[1] 2 >>