- Bu sizin en gözel ilinizin en gözel günü idi.- En gözel ilimin, – Qarı dodaqaltı mızıldandı.- Bu ilde siz alma kimi parıldayırdınız. Heyatın şerbetini içmek üçün en münasib vaxt idi. Birce qurtum, yalnız o zaman siz onun şahane dadını duyacaqsınız. Belke dadına baxasınız?!Oğlan şüşe tutduğu elini getdikce daha yuxarı qaldırır ve daha ireli getirirdi. Qefilden şüşe qab sanki bir teleskop oldu. Ona hansı terefden baxırsan bax, artıq xatirelerde qalmış iller canlanırdı göz önünde. Etraf yaşıl ve sarıdır. Güneşli bir günorta çağı kimi. Oğlan şüşeni silkeledi. İsti, ağ işıq kepenek kimi qanadlanıb havaya qalxdı. Pencereye qondu. Çerçivede sessiz royalın dillerinde çalınan musiqiye benzer bir melodiya seslendi. Yuxularından toxunmuş kimi yüngül, odlu qanadlar şefeqlere ayrıldılar. Pencere çerçivesinin heç ne sızmayan deşiklerinden keçib otağa doluşdular. Havadan asıldılar. Qaranlıqda parçalanmış beden üzvleri kimi işıldadılar.- Tutun, tuta bilirsinizse, tutun.Bax bu dodaqlar, bu burun, bu gözler. Görünüb yox olurdular. Heç izleri de qalmırdı. Yalnız maraq qalırdı. Onların oyatdığı inanılmaz maraq. İstediyi anı yaxalamış oğlan süseni havada tutmaqda davam edirdi. Odlu kepenek qanadları kimi dilimlenen sarı yaşılımtıl işıq neinki yaxşıca tıxanmış pencere çerçiveleri arasından eve, hetta qarının ondan da möhkem tıxanmış üreyine yol tapırdı. Oğlan onun nece tez-tez nefes aldığını eşidirdi. Qarı çalışırdı qelbindeki qorxunu öldürsün, vehşi hisslerini içinde boğsun.- Yox, yox, aldada bilmezsen! – ele kal sesle bağırırdı ki, sanki üstüne şığıyan dalğadan xilas olmağa çalışır, boğulur, suyun altında çabalayır, el-qol atır, heyatla vidalaşmaq istemir. – Her defe yeni qiyafede dönürsen. Her defe yeni maska taxırsan. Anlaya bilmirem. Çoxdan tanıdığım sesle danışırsan. Kimin sesidir bu? Kimin olur-olsun, ne ferqi var ki. Dizimin üstünde açdığım kartlar da senin kim olduğunu deyirler mene.- Evvel-axır, gencliyimizin düz iyirmi dörd saatı.- Meni yoldan çıxardırsan…- Ele deyil…-

[1] 2 >>