Bir gün bir meleyi cennetden dünyaya gönderirler... Dünyadan bize tükenmeyen ve en gözel olanı getir deye.

Melek bütün gün gezdi düyanı, cennete qayıtmağa hazırlaşanda bir gül bağının üstünden uçurdu.
Hemin bağdaki, güllerin etri onu celb edir. Bağa enir ve Men bu güllerden cennete aparacağam deyir, bu güller o qeder gözel ve etirlidir ki, dünyada en gözel şey bu güllerdir deye düşünür.

Gülleri götürüb qanad çalıb qalxanda ele bu an çemenlerin içinde bir körpe görür. Uşaq öz tebessümü ile anasının gözlerine baxır.
Gözlerinde ki qığılcım ve üzündeki tebessüm o qeder gözeldir ki, Melek yox yoxxx bu çox gözeldir men bu körpenide cennete aparacağam deyir.

Körpenin yanına gelende Anasının ona baxışlarını anasının ona olan sevgisini görür ve dehşete gelir.
yox yooxx Ananın körpesine olan sevgisi çiçeklerden ve körpenin tebessümündende çox idi.
Men ananıda cennete aparacağam deyir melek.

Hem gülleri, hem körpeni hem de ananı götürüb gelir cennete.
Cennetin qapısına çatanda bir anlıq getirdiklerine baxmaq isteyir Melek.

Görür, güller solub, körpe ise daha gülmür, itib üzündeki sevinc, gözlerindeki nur.
amma Ananın körpesine olan sevinci bütün gözellikleri ile yerinde idi. Onun sevgisi zerre qeder azalmamış, tükenmez hissler olaraq sevinc bexş edirdi.

Bunu gören Melek Ananı götürüb cennete girir ve bütün melekleri başına toplayıb deyir:

- Dünyada olan, heç vaxt tükenmeyen ve cennet qeder gözel olan tek şey ANANIN SEVGİSİDİR!