Bir neçe setirden kenara gede bilmedi yazmağı sınadığım şeyler…
İndi davam edirem…
O zaman yazdıqlarım,
Dünen gece düşünmekde olduqlarım,
Ve indi yazacaqlarım
Ele keçecekler ki bir-birlerinin içine,
Sen bele anlaya bilmeyeceksen,
Neyi, ne vaxt düşündüyümü…
Niye bele yazdığımı?
Bilmirem
Yalnız dilimin ucuna ele geldi, ve men de ele yazıram…

Bezen yalnız seni izlerken,
Gözyaşlarım gelib perdeleyir gözlerimi…
Bilmirem anlaya bilirsenmi ağılımdan keçenleri?…
Eslinde men heç bir zaman bacara bilmedim gözlerimle danışmağı…
Ve gözlerimdeki qışqırıqlar xaricinde eşide bilmedim,
Anlaya bilmedim heç kimi
Ağlından ne keçdiyini,
Ne söylemek istediyini…
Men,
Sözlere ehtiyac duyaram özümü izah ede bilmek üçün,
Ve sözlerine ehtiyac duyuram seni anlaya bilmek üçün…

"Sen bir insanın sonsuza qeder eyni insanı seve bileceyine inanmırsanmı?" 
deye soruşmuşdun menden…
Zehinimde bir cavab axtarıb dayandım mene soruşduğun suala…
Ve bir-birimize vermemizi istediyimiz söze…
Deqiqelerle…
Heyatımdakı bir çox şey kimi,
cavab da birden geldi!
Sanki üreyim ve beynim qucaqlaşdı!
Heqiqeten, hiss etdiyim bu idi…
Sen,
Her şeyinle,
Menim her vaxt istediyim adam deyilmiydin?
Men bunu daha evvel dile getirmemiş idimmi?!
Hem sen, yalnız sevgilim de deyilsen ki!
Sene demişdim "sene sarıldığımda, yalnız sevgilime sarılmıram" deye…
Sen,
Hem sevgilimsen menim,
Hem en gerçek dostum,
En böyük sevgim,
Her şeyi amma her şeyi birlikde yaşamaq paylaşmaq isteyeceyim tek adam…

Ve sevgilim bu setirlerin yazılış meqsedi en sona qaldı…
En sonunda vurğulanması daha yaxşı olacaq deyesen
Yaxşı ki geldin bu dünyaya,
Ve yaxşı ki "sen" oldun
her şeyinle…
Ağılının ala bileceyi her şeyim oldun menim…
Sen menim yarımsan…
Buna göre de, hem bu günüm hem de sabahımsan…
Meleyim,
Bu setirleri oxuduqdan sonra sıx sarılmaq isteyerdim sene…
Amma ferziyyeler üzerinde dayanmayım,
Hem bax yalnız "men" varam bu setirlerde…
Daha sonra,
Bilirem artıq qadağansan mene..
Yanında

[1] 2 >>