Çünkiler Ağır Gelmeye Başlamışsa...
Bir insanı sizi sevmediyini bile-bile sevmek çetindir. Bir insanın size gelmesini gözlemek, ona çox yaxın olub da eyni anda kilometrlerce uzaq olmaq daha da çetindir. Çünki ne edeceyinizi bile bilmezsiniz. Nece davranmanız lazım olduğunu, onun heyatında harada olduğunuzu bile bilmezsiniz. Bu boşluq sizi boğar, künce sıxışdırar, hereket bele ede bilmezsiniz. Üstelik onun size qarşı heç bir addım atmayışı, sizi her kesle eyni yere qoyması içine batan xencerden ferqsizdir.
Siz israrla onu üreyinizin en derin nöqtesine devet ederken o bu devete qarşılıq bele vermez. Sesiniz çıxmaz. Çünki sevirsiniz. Çünki onu her şekilde qebul etmisiniz. Çünki sizi arada buraxdığı her gün üçün özünüzü "bunu etmesinde mentiqli bir sebeb vardır şübhesiz" deye ovutmağa alışdırmısınız. Yox mentiqi yoxdur. Çünki o yalnız sevmir, çünki sizinle eyni duyğuları paylaşmır, çünki sizin onu hiss etdiyiniz kimi o sizi hiss etmir, çünki sizin ona uzaq olduğunuz günlerde onun qoxusuyla hesret aradan qaldırdığınız kimi sizin qoxunuzla, xeyalinizle hesret aradan qaldırmır.
Onsuz keçirdiyiniz her gece gözyaşlarınızla boğulan yastığınız, heç cür sığa bilmediyiniz yatağınız sizi sıxmağa başlayar. Yatmadığınız, düşünmekden yorulduğunuz gecelerin sayı artmağa başlamışsa ve o sizin onunla elaqedar bütün bu yaşadıqlarınızı içinde hiss etmirse sizi sevmir demekdir. Çünki hissleriniz ferqlidir, çünki bir-birinize baxışınız ferqlidir. Bunu yavaş yavaş ferqine varmaq ağrıtsa da üreyinizi bezen qapını çekib getmek lazımdır. Hele ki bu "çünki"lerin ağırlığı altında ezilmeye başlamışsınızsa o zaman iki defe getmek lazımdır....

~A_N_T_i_K__V_A_R~ [OFF] (24.07.2012 / 10:06)

AYAN__ [OFF] (23.01.2011 / 15:42)
ehh