qayıt­dıqda, yolda elimi sineme toxun­du­rub gördüm ki, Yemen eqiqinden29 olan boyun­ba­ğım qırılıb düşüb. Men geri qayıdıb onu ax­tar­mağa başladım ve bu sebebden de yolum­dan qaldım. Bu esna­da, meni müşayiet eden eshabeler menim kecavenin içe­risinde olduğumu gü­man etdi­ler ve onu götürüb min­diyim devenin üstüne qoydular. O zaman­lar qadınlar az yedikleri üçün yüngül çekili ve incebelli olurdular. Ele bu sebebden de meni müşayiet edenler keca­veni qaldı­rarken onun çekisindeki ferqi hiss etmemişdiler. Men de o vaxt çox cavan idim. Belece, onlar deveni sürüb apar­dılar. Qoşun çıxıb getdikden sonra men boyunbağımı tapıb düşer­geye qayıtdım, lakin artıq orada heç kes qalmamışdı. Men onların meni yerimde tapmadıqları üçün mütleq dönecek­lerini güman edib keca­ve­min da­yandığı yere geldim. Az sonra oturduğum yerde yuxula­dım. Hemin vaxt Sefvan ibn Muettil es-Sulemi ez-Zekva­ni (qoşundan qalan eşya­ları top­layıb sahib­lerine qaytar­maq üçün) qoşunun ardınca gelirdi. O, sehere yaxın ge­lib men olan yere çatdı ve yatmış bir insan qaraltısı gö­rüb mene yaxınlaşdı. O, hicab ayesi nazil olmamışdan evvel meni görmüşdü (deye derhal meni tanıdı). Men onun: “İnne lillahi ve inne iley­hi raciun”30 demesine oyan­dım (ve derhal çarşabla üzümü örtdüm). O, devesi­ni yere çökdürüb ayağını devenin qabaq ayağının üstüne qoydu ve men deveye mindikden sonra (onun noxta­sından) tutaraq sürüb apardı. Nehayet, biz, şiddetli isti olduğundan çayın qırağında oturub dincini alan orduya yetiş­dik. Hemin vaxt bir çoxları (mene iftira atmaqla) bedbext oldu. Böhtan atanların başçısı Abdullah ibn Ubey ibn Selul idi. Medineye çatdıqdan sonra men bir ay xeste oldum. Bu esnada camaat böhtan atanların söz-söhbetlerini orada-burada danışırdılar. Hemişe xes­telen­diyim zaman Pey­ğem­berin (sallallahu aleyhi ve sellem) mene gösterdiyi qayğını indi ondan görmemeyim meni şübhe­lendirirdi. O, sade­ce olaraq yanıma gelib salam verir ve: “Veziyyetin nece­dir?”– deyib çıxıb gedirdi. Men sağalanadek bu

<< 1 ... 19 20 [21] 22 23 ... 28 >>