Heyat mene çox şey öyretdi –
çox sevsem
sıxılmağı, çox deyer versem
qırılmağı, deyersiz
qalmağı....... Çox sevincli olsam,
üzüntünün ağır bir xestelik
olduğunu, bir insana
inandınmı, inamının
sarsılmasını, insanın özünden
başqa can dostu
olmadığını..... Her şeyin fani
olduğunu bilirdim, amma
daha yaxşı öyrendim. Heyat,
men sene çox şey verdim,
sevdiklerim üçün
çox güzeşte getdim....... Heyat,
artıq menim sene vereceyim bir
şey qalmadı,
bir tek Rebbime can borcum
var... Heyat, menim sene ne
zererim bar idi ki, meni heç
sevmedin, heç indi de
sevmirsen. Sanki, yaşamağımı
istemirsen, amma qismete
qarşı gele bilmirsen. Ey
heyat, bilirem vaxtımı
sebirsizlikle gözleyirsen.... ....
Heyat, men sene bir zerer
vermedim axı, seni heç
qırmadım, men seni heç
üzmedim axı.....Nedir bes
mene qarşı bu düşmenlik? Ey
heyat, deyesen mene nese
demek isteyirsen..... Verdiyin
acılara baxmayaraq, heyatı çox
sevirem ve
etrafıma daha çox sevgi
verirem, her kesi çox
sevirem, insanlıq ölmüşken,
etrafıma insanlıq
öyredirem..... Ona göremi meni
sevmirsen, ey heyat? Ne
deyirem ki, ey heyat sevmirsen,
heç sevme. Sene
teşekkür edirem... Men son
zamanıma qeder eyni şekilde
davam
edecem. Heyatda bunlar nedir
ki, deyib seni enecem,
fani heyatda deyil, xeyal
dünyamda heyatı
sevecem....... ve senin xetrini bir
daha
soruşmayacam.. Meni ne qeder
üzürsen-üz, sevmirsen-sevme ,
yene
de insan olacam, yıxılmayacam,
meğlub olmayacam. Ey zalım ve
acımasız heyat, bax, yıxılmadım,
sene
inad olaraq, heyatdayam(