Men biz olan yere sen terefden baxa bilmirem, nedense... Çünki sevmirem xeyalların esiri olmağı. Sanıram, gerçeklerdi meni yaşadan. Sanmışam, sen deme...

Belke de men gerçeklerimi özümle beraber yaşamağa mecbur etmişem. Ne bilim...

Bilirsen, herden özümün sene aid hissesi ile danışıram. İnanırsan?...

Yene dalaşırıq. Men seni incitmek üçün iyneli, acı sözler axtarıram. Amma sonda görürem ki, özümü incidirem...

Anlamıram, niye seninle ne qeder tam olsam da tamamına seni daşıya bilmirem. Haradasa salıram. Hardasa itirirem seni. Bu hiss bilirsen necedi?! Bilmirem, izah ede bilecemmi...



Uşağı gönderirler nese almağa. Yolda pulu salıb itirir. Geri qayıtmağa da qorxur, ireli getmeye de. Axı daha pulu yoxdur o neseni almağa...

Ne ise... herden yoruluram derinine düşünende...

İndi fikirleşirsen ki, delidir bu... sözünün evveli, sonu yoxdur...

Yox, ele deyil... Ele deyil... Sadece evvelde ve sonda men yoxam. Amma olduğum yer de narahatdır... Eh..... sen axı ne bilirsen...

Bilirsen, en çox hansı sözüne esebileşirem. "Sen menimsen" demeyine. Amma en çox da o sözünü sevirem, ne yalan deyim...

Son vaxtlar emelli başlı yalançı olmuşam. Guya doğrular neyi deyişecek ki...



Herden senden uzaqlaşım deyirem. Fikrimde hemişe dolaşan bir şeir misrası var. O şairi sen de tanıyırsan. "Gedek biz olmayan yere"... He. ela deyib. gedek biz olmayan yere... Men de inanıb axtardım o yeri. Tapa bilmedim ki...

İnsanlar yeni bir işe başlayanda hemişe telesmek barede fikirleşirler...

İtirecek zamanımız yox. Amma o zaman bizden evvel tükenib. İndi hara telesirik, niye telesmeliyik ki...

Bilirem, indi meni dinledikce heç olmasa sonda teselli üçün dilimden nese eşide bileceyine ümid edirsen... Amma men hemişe merhemetli ola bilmerem axı... Heç olmasa bu defe yalnız düz danışmaq isteyirem. Gözlenilmez sonluqları men de senin kimi gözleyirem. Bir yerde gözleyek, he?...