"Ana, bu gün qerara geldim ki, sene bu mektubu yazım. Bilirsenmi ana bilmirem mektubumu nece qebul edeceksen. Yadıma meni baxçaya getirerek? Qızım axşam gelib götüreceyem seni burdan- deyerek ellerimi buraxmağın düşdü. Amma çox keçmedi ki qaçaraq yanıma gelib mene sarıldın, bağışla quzum menim, bağışla meni? deyib ağladın. Hemin gün sene son kes sarıldığım an oldu. Anlamırdım bunu neden etdiyini. Sakitce durub ele ağlamağına baxırdım. Ana bir bilseydim, bir anlasaydım o an seni heç buraxmazdım elini, lakin o an ele balaca idim ki, ele kömeksiz idim ki, düşünmürdüm ki sene nefes qeder ehtiyac duyan birce balanı atıb gedersen. Ana sen getdin, axşamadek ele ancaq qapıya baxdım, her saniye gözleyirdim ki indi qapı açılacaq ve sen daxil olacaqsan. Amma olmadı, gelmedin... Niye ana? Niye meni buraxdın ki? Ana men seni gözleyerken baxırdım ki menden elave hamı orada oynayır, sanki orada qalacaqdılar. Anlamırdım ki, ora baxça deyilmiş, ora sadece atılmış uşaqların yuvaları imiş. Gece düşdü,hamı yatmağa gederken men yene seni gözleyirdim, qorxurdum...Böyük ana gelib dedikde ki , gözleme,artıq o gelmeyecek- o qeder ağlamışdım ki ana... Sene ele ehtiyacım vardı ki... Zaman keçirdi, ancaq men heç o yere bağlana bilmedim, günlerce böyüyürdüm ve senin meni buraxmağının sebebini anlamaq isteyirdim. Al ınmırdı, bacarmırdım. Senin çantama qoyduğun şekline baxırdım. Saatlarla baxırdım. Şekilin arxasında Meni bağışla. Seni seven anan yazılmışdı. Ana, axı bir övlad nece onu bu qeder suallar içinde buraxan ananı bağışlaya bilsin ki? Bu gün 19 dekabr. Xatırlayırsansa menim doğum günümdü. 18 yaşım tamam olur. Ve bu gün artıq bu uşaq evinden buraxılacam. Amma bu menim heyatımın son günlerim olacaq. Çünki sensiz bu heyatımda bir meqsed qura bilmedim. Ayaqda dayanmağa gücüm yox artıq. 13 il evvel dekabrayının 25inde meni atdın.. O tarix qara herflerle yazıldı menim heyat sehifeme. Beli atıb getdin, düşünmedin birce balamın heyatı nece qurulacaq, nece ayaqda duracaq o bu yükle ki hetta

[1] 2 >>