Genc iş adamı yeni " Yaquar " ı ile bir küçeden süretle keçirdi. Birden gözüne ne ise sataşdı. Qeyri-ixtiyari süretini azaltdı. Bu vaxt maşınının qapısına ne ise deydiyini hiss etdi. Maşını saxladı. Bu balaca bir daş idi. Daşın atıldığı terefe baxdı. Qarşısına balaca bir uşaq dayanmışdı.
Özünü saxlaya bilmeyib qışqırmağa başladı: "Sen kimsen? Bu daşı niye atdın? Senin atdığın bu daşın mene neçeye başa geleceyini bilirsenmi? " Uşaq yalvararaq cavab verdi: " Bağışlayın, başqa çıxış yolum yox idi. Eger daşı atmasaydım, heç kim mene maşın saxlamayacaqdi " . Uşaq bir terefden danışır, bir terefdende yanağından yaş süzülürdü. Eli ile yolun kenarındalı elil arabasını gösterdi ve: " Böyük qardaşım arabasından yıxıldı. İndi onu qaldıra bilmirem. Xahiş edirem, mene kömek edin " , - dedi. Bu sözlerden sonra genc sanki ayıldı. Yolun kenarına yıxılmış oğlanı qaldıraraq, yeniden arabasına oturmağa kömek etdi. Desmalı ile üst-başını temizledi. Uşaq: " Allah razı olsun " , - deyerek teşekkür etdi ve arabanı sürerek evlerine teref getmeye başladı. Genc bir xeyli uşağın arasınca baxdı. O, maşınına qayıdana qeder sanki yol xeyli uzanmışdı...
O, maşının qapısındalı eziyi heç vaxt temir etdirmedi. Bu eziyi o günden bir xatire kimi saxladı. Çünki bu hadise ona heyatda bezen ayaq saxlamağı, etrafa nezer salmağı ve kömeye ehtiyacı olanlara el uzatmağı öyretmişdi...