I

Gecenin en qaranlıq vaxtı idi. Bütün insanlar ve qarışqalar öz yuvalarında yatırdılar. İnsansızlıqdan qapısını toz basmış mescid kimsesiz küçelerin derin qaranlığında, ebedi sükutunda tenhalıq yuxusunda idi. Qeribe bir bürkü var idi. Bu şeherin yuxusunda qeribe bir hürkü var idi. Bu şeher gündüzleri berbezekle bezenen, süslenen, daranan, geceleri ise bütün süni bezeklerini çıxarıb yataqlarında uyuyan esl simalarında eybecer olan gözelçelere benzeyirdi. Bu şeher çirkin yağışdan sonra qalan gölmeçelere benzeyirdi. Heç bir canlı bu derin sükutu pozmağa cesaret etmezdi. Amma cesaretli bir kes addım sesleri ile bu sükutu pozdu. Qara libasına bürünmüş bu yad qaranlığa qarışaraq addımlayırdı. Qara uzun paltarı yer ile sürünür, sanki bütün zülmeti özü ile dartıb aparırdı. Yavaşca mescidin qapısını açdı. Qapı tük ürpedici bir ses çıxardı. Bu mescidin çekdiyi "ah" idi. Axır ki onu yada salan olmuşdu. Amma bu sevinc "ah"ı bir an içinde qem feryadına çevrildi. Mescidin qonağı var idi. Amma bu qonağı mescid heç gözlemirdi. Qara uzun libasına bürünmüş qaranlıqdan seçilmeyen bu simada qan rengli iki göz parlayırdı. Bu şeytan idi.
Şeytan mescidin çirkli xalçasına,reflerdeki toz basmış Qur'anlara, köhne minbere baxdı. Bu menzere onu dehşete getirdi. Sonuncu defe mescide girende yüzlerle minlerle müselman ona o qeder lenet yağdırmışdı ki, çıxış yolu tapmayıb özünü minareden atmış ve üç gün özüne gele bilmemişdi. İndi ise boş mescide baxır ve yazığı gelirdi. Düşmenlerine yazığı gelirdi. Bir az ireliledi, üzünü Qibleye tutdu ve diz çökdü.O özü de bilmirdi ne edirdi. Amma elacı yox idi. Ellerini açdı ve duasına başladı.
"Bismillehirrahmenirrahim"
"Ey uca ve qüdretli Allah, sene dua etmediyim 100000 il oldu. Özün bilirsen senin rızan üçün nece darıxmışam. Keçmiş vaxtlar yadıma düşür. Cebrayıl, Mikayıl, İsrafil, Ezrayıl yadıma düşür.
Sene etdiyim ibadetler yadıma düşür. Men sene her kesden yaxın olmuşdum. Men xoşbext idim. Sonra sen insanı yaratdın. Ve men günaha batdım. Böyük

[1] 2 >>