Resul-i Ekrem (s.a.v.) her zamanki kimi meclisinde oturmuş ve dostları da etrafında halqa şeklinde, onu bir üzük daşı kimi ortaya almışdılar. Bu vaxt köhne paltarlı kasıb bir müselman qapıdan içeriye girdi. İslami adetlere göre, her kes her hansı mövqede olursa olsun bir iclasa girince, harada boş yer tapsa derhal orada oturmalıdır. 'Menim canım burada oturmaq isteyir' fikri ile xüsusi bir yere oturmaq lazım deyil. O adam etrafına baxdı ve boş bir yer tapıb orada oturdu. Tesadüfen o seçilen zenginlerden birinin yanına oturmuşdu. Varlı adam paltarını yığaraq ondan bir az uzaqlaşdı. Bu hereketleri izleyen Resuli Ekrem (s.a.v.) ona dönerek:
- Kasıblığından sene bir şey keçer deyemi qorxdun?
- Xeyr, ya Resulullah.
- Servetinden ona bir pay düşer deyemi qorxdun?
- Xeyr, ya Resulullah.
- Paltarların çirklener deyemi qorxdun?
- Xeyr, ya Resulullah.
- O halda ne üçün yanından uzaqlaşıb bir kenara çekildin?
- Yanlış bir iş etdiyimi ve sehv etdiyimi etiraf edirem. İndi bu sehvimin evezi ve bu günahımın keffaresi olaraq servetimin yarısını bu müselman qardaşıma vermeye hazıram dedi. Çünki ona qarşı sehv bir hereket etdim. Meni bağışlayın, ya Resulullah.
- Köhne geyimli adam: Lakin men bunu qebul etmeye hazır deyilem.
- Camaat: Ne üçün?
- Çünki bir gün meni de bu cür özünden razılığın sarmasından ve bir müselman qardaşıma, bu gün bu şexsin mene etdiyi kimi, eyni hereketi etmekden qorxuram, deyir.