Qeyri-adi bir izdiham var idi. Her
yer insanlarla dolu idi. Kimisi
çaşqın-çaşqın etrafına
baxır,kimisi sağa-sola qaçır,
kimileri yerde diz çökerek başını
ellerinin arasında gizleyirdiler.
Sanki, üreyi yerinden çıxacaqdı.
Soyuq ter basmışdı. Dünyada iken
qiyamet, sorgu-sual ve terezi
haqqında çox şey eşitmişdi.
Ancaq mehşer meydanındakı
ürperti, qorxunun bu qeder
dehşet vereceyini heç vaxt
düşünmemişdi. Her kes öz
növbesini gözleyir ve növbesi
çatınca hesaba çekilmek üçün
çağrılırdı. Növbe ona gelib
çatmışdı. Onun adını çekmişdiler.
Teşviş içinde sağa-sola baxır.
Dodaqları titreye-titreye:
- Meni çağırdınız? — deyir.
İzdiham birden aralanır,
qarşısında bir yol açılır. İki nefer
qollarına girir. Bunlar meşher
meydanının xidmetçileri idi.
İzdihamın arasından çaşqın
baxışlarla keçir.Meydanın
merkezine gelirler.Xidmetçiler
yanından uzaqlaşırlar.Başı önüne
eyilir...Bütün heyatı gözlerinin
önünden gelib-keçir.Öz-özüne:
— Şükürler olsun,gözlerimi
dünyaya açdığım evde her zaman
dinine en gözel şekilde emel
etmeye çalışan insanları
gördüm.Atam ibadetlerine
heddinden artıq hessas
yanaşır,dostları ile dini söhbetler
teşkil edir,malını İslam yolunda
xercleyirdi.Anam da onun
kimi.Men de her zaman onlar
kimi oldum.Beşeriyyete xidmet
etmeye çalışdım,onlara Allahdan
danışdım.Namazımı
qıldım,orucumu tutdum.Ferz olan
ne varsa,yerine
yetirdim,haramlardan uzaq
durdum....
Bunları düşünerken
yanaqlarından göz yaşları
süzülürdü.Öz-özüne: «Rebbimi
sevirem,heç olmasa,sevdiyimi
düşünürem,» — deyirdi.Amma
bir terefden de: «Onun üçün ne
etsem,yene azdır,bu,menim
cenneti qazanmağıma kifayet
etmez.Yegane ümidim Allahın
bağışlaması ve rehmetidir,» —
deye düşünürdü.
Hesab çox uzun çekdi.Qorxudan
muncuq-muncuq ter tökür,tir-tir
titreyirdi.Gözleri terezinin
millerinde qalmışdı.Neticenin ne
olacağını
gözleyirdi.Nehayet,oradan onu
çıxardaraq evvel olduğu yere
getirirler.Hökm verilecekdi.Önce
adı oxundu.Artıq ayaqlarının
üstünde dayana

[1] 2 3 >>