17-cı payızıma lap az qalıb. Budur ömrümün növbeti payızın,ilin bax bele itirirem.Seni itirdiyim tek.Seni bir kere itirdim,illerimi,aylarımı,heftelerimi,günlerimi,özümü bele itire-itire gedirem.Yox naşükür deyilem.Qazandıqlarım da olur.Çi fayda,axı ne deyeri onların...?Yalqızlığımda,yandırıcı dünenimin verdiyi ağrılar olanda qazandıqlarım melhemi almaq üçün bes etmir,xerci çox olur.O xerc ki,her defe qelbimin bir hissesinin qoparılmasıyla başa gelir. İndi meğlub bir orduya benzeyir qelbim.Her sevgi döyüşlerinde meğlubiyyete düçar olurdu.Sonuncu zeferi çalan sen oldun. Elimde olan tek sevgi,ümid var idi,onu da götürüb apardın.Taqetim de qalmadı arxanca qaçım. Bezen yaşadığım anlar mene aydın gelmir.Sanki yuxudayam.Ne üçün yaşadığımı,prinsiplerim nedi bilmirem. Heyat da bezen mebed kimi dağılır.İstesen bele evvelki veziyyete gelmir.Axı köhne kerpicden ne barı olacaq...?Onun temeli sevgi,memarı sen idin.Ama sevginin olmaması su kimi heyat sarayımın divarlarını yedi,çürütdü ve nehayet çökdürdü.Bax heyatım ele çökmüş kimidi indi. Yene fikirlerim dağınıq,heşemdir.Havalar gah soyuq,gah isti olur.Bu mövsüme xas bir şeydir.Ama ne yazıq ki,sen heç vaxt menle isti olmurdun.Aramızda hemişe soyuq payız feslinin külekleri eserdi.Bezen qış güneşine baxıb isineceyimi zenn ede-ede titreyirdim.O anda bele üşüyen ellerimi tutmazdın.Hava kimi sen de laqeyd idin mene...Bax indi de payızdı.İndi ne soyuğu, ne de ki,istini hiss etmirem.Artıq ne menası.Üşüsem kime sığınacam ki...?Bir yetim hesretim,bir de ki,qırılmış ümidlerim yanımdadı.Axı onları hara qovum?Getmeye yerleri varmı...?Bir zaman sene teref gelirdiler.Qapını döydüler,üzüne qapı açmadın bu çağrılmamış qonaqların.Nece ki,men qonaq kimi ömrüne gelmişdim bir zamanlar.Meni heyat evinin qapısından bayırda gözletdiyin kimi ümidlerimi de orda gözletdin.Bu gece ise sene salamlarımı yollayacam,heç olmasa onları içeri burax.Salam Tanrının adıdır axı...