tab getire bilmedi.Atamın ölümünde özünü günahkar bildi.Zaman keçdikce veziyyeti çetinleşdi.Men onu artıq evdı tek qoya bilmirdim.Ya evi yandırırdı yada özüne nese edirdi.Sonunda hekimler bura yerleşdirdi.Madam ki bu yolun sonudur,sen de heyat hekayeni danışa bilersen deyib yene nifretle mene baxdı.
-Men bele olacaqını bilmirdim.Bu qeder şey yaşadıqını bilmirdim.Demek ondan menimle sevişdiyin gecenin seheri mene iyrenerek baxmaqının sebebi bu idi.Jale men ne deyeceyimi bilmirem...
-Danış...
-Bir xahişim var ellerimi ve ayaqlarımi aça bilersen?Bele rahat deyil. 
-Başqa arzun yoxdu?Xeyr,olmaz.Bele de danışa bilersen. 
-Görünür meni yaxşı tanımamısan.Yada tanımaq istememisen.
Birden o esebleşib ellerimi açdı.Men özüm ayaqlarımı açıb onun qarşısında oturdum.Jale belini divara söykeyib yere oturdu.
-He danışım? 
-Uzatma. 
-Men uşaqaq evinde böyümüşem.
-Onları bilirem.Yeqin ki senin keçmişini axtarmişam yoxsa sen axmaqın arxasınca nece düşecekdim?
-Görünür yaxşı axtarmamısan.Her ne ise.Sema uşaq evine meni anam terk edib.Doğular doğulmaz öz elleri ile qapinin ağzına qoyaraq qaçıb.He qaçıb. -Nece yeni?Doğular doğulmaz?
-He.Eveller ona nifret edirdim.Amma indi heçne hiss etmirem.Sadece ne nifret edirem nede sevirem.Boş çoxluq hiss edirem.En piside heçne hiss etmemekdi.Ilk anlar uşaq evinde çox tenhalıq çekirdim.Men pencerenin dibinden ayrılmırdım.Anam gelecek meni aparacaq deyirdim.Bu ümidle yaşamaq insani öldürürdü.Her seher yuxudan oyanar oyanmaz pencerenin qarşısına keçib anamı gözleyirdim.En qeribesi de odurki uşaq evine ziyarete gelenlerin hamısının qucağına qaçıb ana deyirdim.Amma onların heç biri menim anama oxşamırdı.Menim anam simasını bele xatırlamadığım anam.Her gece yatmamışdan qabaq dua ederdim. Allaha yalvarırdm ki,bu defesinde yuxuma girsin.Men onu görüm.Amma yox o yuxularıma bele gelmirdi.Sonradan artıq özüm üçün xeyali ana cizgisi yaratdım.Saçları uzun, gözleri al qehveyi idi.Eyninde ise ağ uzun don var idi.O mene uzaqdan baxıb el eleyirdi.Ana

<< 1 [2] 3 4 ... 10 >>