Bezileri de asqırmağı uğursuz elamet sayıblar: «Bu, sebir elametidir. Eger bir yere getmek, ya bir işi yerine yetirmek isteyende asqırsan, ya dayan, ya da bir neçe an yerinden terpenme!»Bu eqide de xurafat ve esassız adetlerdendir. Onun heç bir eqli ve şeri bünövresi yoxdur. Teeccüblüdür ki, bu xurafatın başlanğıcı İslamdan önceye, yeni cahiliyyet dövrüne aiddir. Cahiliyyet esrini ehate eden tarixi menbelerde yazılıb: «Erebler asqırığı nehs elamet olaraq qebul edib, onu mütleq baş verecek tehlükenin başlanğıcı sayırdılar. Buna göre de, asqırıq sesi eşiden zaman: «onun belası itlerimin canına düşsün»- deyerdiler. Eger önceden şexsi münasibetleri pozulmuş şexs asqırsaydı, « mene yox, öz canına düşsün»-deyerdiler.Yazılanlara göre, ereb padşahlarından birinin nağıl-dastan danışanı var imiş. Bir gece nağıl danışan şexs birden şiddetle asqırır. Padşahın berk qezeblenir. Nağılçı, padşahın el-ayağına düşüb: «Men bu işde irade sahibi deyildim ve bu, soyuqladığım üçün oldu»-deyir. Qezeb alovunda yanan padşah deyir: «Eger asqırmağının hemişe bu cür olduğuna sübut getirmesen, öldürüleceksen!» Nağılçı da sabahı gün onun asqırığının hemişe şiddetli olduğuna şahidlik etmesi üçün bir nefere çoxlu pul verib padşahın yanında getirir. Şahid tezim-ehtiramdan sonra deyir: «Men şahidem ki, o, bir gün şiddetli şekilde asqırdı. Hetta asqırığının şiddetinden bir dişi de düşdü!» Bu xurafatın eksine olaraq, pak imamlardan (e) olan revayetlerde asqırmaq, afiyet ve salamatlığın amili adlanmış, onun insan cismi ve ruhu üçün bereketli olduğu bildirilmişdir:
«Esnemek şeytandandır, asqırmaq ise Allah-Teala terefindendir.»
Esnemek süstlüye, yuxulu olmağa ve bedenin fealiyyete hazır olmamasına işaredir. Amma asqırmaq Allahın rehmet ve lütfünün müjdesi olub, insanı işe fealiyyete şövq edir. İslamın eziz Peyğemberi (s) bir hedisde buyurub:
«Xestenin asqırmağı, onun üçün salamatlıq nişanesi, beden üçün xeyir ve rahatlıqdır.»
İmam Sadiqden (e) revayet olunub:
«Asqıran şexs yeddi gün ölümden

[1] 2 >>