Her şey menim seyahete çıxmağımla başladı. Şenbe günü portfelimi çiynime atıb evden çıxdım. Heç kime heç ne demeden, telefonumu da evde qoyub getdim. Bayır qapısını yavaşca örtdüm ki, heç kes oyanmasın. Sonra pillekenleri enib heyetden çıxdım. Özümü bu qeder heyecanlı hiss etmemişdim. Portfelimde qelem, defter, diş fırçası, köynek, bir de fotoaparat. Mene başqa heç ne lazım deyildi. Heyatımda ilk defe olaraq gedirdim. Doğrudan gedirdim. Hiss eleyirdim ki, her bir addım azaddır, her bir dönge doğmadır. İlk defe idi ki, düşünmeden, haraya gedeceyimi bilmeden gedirdim. Onda doğrudan da her küçe senin yolunun bir hissesi ola bilir. Belke düz getdim, belke yarı yolda sağa döndüm, belke avtobusa mindim, belke hansısa uşağın velosipedini elinden alıb sürdüm. Men sadece getmek isteyirdim.
Yeqin ki, filmlere baxırsınız. Biz hamımız ele filmleri xoşlayırıq ki, orada hadiseler çox tehlükeli, inanılmaz olsun. Hemişe gözlenilmez sonluqları sevirik. Amma herden ele filme baxırsan ki, lap etin tökülür - süjet xetti çox zeif, aktyorlar sade, ve filmin ilk on deqiqesinde başa düşürsen ki, sonluq nece olacaq. Ele filmlere baxa bilmirem.Yarısında meni yuxu tutur. Heyata da marağım buna göre öldü. Bir gün başa düşdüm ki, öz heyatımı film kimi çekseydiler yarısında yuxuya gederdim.Ya da söndürüb deyerdim ki, bu Hollivud da her zibil ssenariye film çekir. Son 3 ilde her şeye hevesim öldü. Evvelce işden bezdim. Qezete meqaleler yazırdım - siyasi, medeni, ictimai, yeni ne oldu. Amma hamısında da eyni şey idi eslinde. Filan nazir filan ölkenin filan nazirleri ile görüş keçirib. Ay Pentaqon bele geldi, BMT bele getdi. Ay filan deputat bele dedi, teze çıxan müğenni bele yadda qaldı. Ya da bilirsinizmi, Avstraliyada kenquruların müeyyen bir növü var ki, onlar ele deyil, başqa cürdü. Ya da yeni tikililer şeherin arxitekturasına böyük zerbe endirir... Bele-bele gic-gic , lazımsız şeyler yazırdım. Heyat terzimi deyişmek isteyirdim. Görürdüm ki, axına düşmüşem. Hamı axına düşüb. İş-ev, ev-iş,

[1] 2 3 >>