Avtobusda oturan kişiden soruşanda "Necesiz?” çox teeccüblendi. Heç sesini de çıxarmayıb başını yelledi. Ele bildi ki, serxoşam. Men bir de soruşdum: "Necesiniz?”. Yene cavab vermedi. "He , he cavab vermirsiz...”, – dedim. Ona bir letife danışdım. ”İki mavi avtobusda oturur. Biri o birine deyir ki, "gel sevişek”, o da deyir ki, "ayıbdı, qabaqda adamlar oturub”. Birinci mavi el çekmir ki, "ne olsun adamlar oturub ee, onlar bize fikir vermir, heç eşitmirler de.. İnanmırsan bax...” Mavi avtobusdakılara üzünü tutub: "Ey kim deyer saat neçedir?”,- soruşur. Heç kesden ses çıxmır. Onda maviler işe başlayırlar. Bir müddet sonra qabaqda oturan qoca bir kişinin üreyagrısı tutur. Üreyini tutub esmeye başlayır. Sürücü narahat olur:
- Ay baba, ne olub?
- Pristupdu. Üreyim tutub.
- Dermanın yoxdu ?
- Yox bala yoxdu.
- Bes niye içeridekilerden soruşmursan? Belke kimdese validol var?
- Eh, soruşmaq olur ki, bayaq biri saatı soruşdu onu arxada bilirsen neylediler?” Ha, ha , ha ha ...
Amma kişi gülmedi. Bilmirem niye insanlar bu qeder soyuq olub.
Yavaş-yavaş şeher merkezinden uzaqlaşırdım. Geceleri gah kiçik otellerde, gah bağlardakı skamyalarda yatırdım.Yeqin evdekiler meni axtarırdılar. Mense geri qayıtmaq istemirdim. Ne hemişe deyinen valideynlerin yanına, ne heyasız sevgilimin yanına, ne de ki, cındır redaksiyama.

Tek gezmek doğrudan da ela şeydir. En adi yemek yemeyi misal çekim. Dostlarımla, ya da sevgilimle yemek yeyende gerek bahalı bir yerde oturaydım. Amma indi harda geldi dönerden, peroşkiden yeyirdim pulum da özüme qalırdı.Yemek de ki, hemin yemek. Herden yemeyin yeyilmekden evvelki görünüşüne yox, yeyilib ifraz olunandan sonrakı görünüşüne baxın. Onda göreceksiniz ki, yemekler eynidir. Her halda bunu sonradan görürük. Heç vaxt ifrazata baxıb bozbaşı pitiden seçe bilmezsen. Ele ies ferqlendirmek neye lazım? Bütün bu seyahetimin birce meqsedi vardı. Özüme uyğun heyat tapmaq. Bilirsiniz, heyat paltar kimidir. Evvelce biz dükanda en önde olan paltarı görürük.

[1] 2 3 4 >>