kendlerinin birinde kasıb bir kişi ile maraqlı söhbetimiz alındı.

Onların qonağı idim. İki gün dincelib yoluma davam edecekdim. Kişinin heç kesi yox idi, tek yaşayırdı. Mene de maraqlı geldi ki, göresen niye tek yaşayır? O da "eh bala” deyib xatirelerini danışdı.”Men bu kendde doğulmuşam, bu kendde böyümüşem, ele bu kendde de qocalmışam.Yeqin bu kendde de ölecem. Menim arvadım varıydı, yaxşı hörmetli kişinin qızıydı. İki oğlumuz oldu. Oğlanlar böyüdüler, evlendirdim, köçdüler şehere. Sonra balaca oğlumu xestelik apardı. Böyük oğlum da ailesi ile köşdü Rusyete. Mene da arvadımla qaldım burada. Bax o ineyleri aparıb otarırdım. Arvad çörek bişirirdi. Axşam üstü ineyleri getirirdim. Toyuq-cüceye baxırdıx. Sonra arvadın vaxtı çatdı, keçindi. Rehmetlik qızıl insan idi. İndi de qalmışam burda tekce”. Soruşdum niye oğlunuzun yanına getmirsiniz. Dedi ki, bu yerlere çox öyreşib. "Heç yana getmerem. Bu evde menim atam yaşayıb. Onun atası yaşayıb”.
Utandım soruşmağa ki, bes indi ne edirsiniz? Ve ya neyi gözleyirsiniz? Ya da ki, bir ay sonra ne etmek isteyirsiniz? Çünki bu sualların cavabı yox idi. O heç bu haqda düşünmürdü.

Ardı var…

<< 1 2 3 [4]