deyil. Ele bayaqkı kimi gelib öpeceksen.
Sözsüz ki, men de razılaşdım. Kim razılaşmaz ki? Bu defe mene temiz paltar ve ağ at verdiler. Artıq şahzade ile şahzade görüşürdü. Yene de eyni şey tekrar olundu. Men atla yaxınlaşdım. Sonra onu öpdüm. Bu defe daha möhkem ve uzun öpüş oldu. Ele bil hiss etmişdim ki, onunla çox uzun müddete ayrılacağıq. Öpüşümüz bitmişdi. Amma gözlerimiz ayrıla bilmirdi. Men deqiq bilirdim ki, o oynamır. İçimden bir ses deyirdi ki, o da ilk baxışdan mene vurulub. Ola bilmez? Ola bilerdi. Sadece çirkin dünyada bezen saf mehebbete de nağıl kimi baxırıq. Amma bu ola bilerdi, olmuşdu. Rejissor uzaqdan eli ile işare etdi ki, el-ele tutub çemenlikde gezişek. Onun ince, yumşaq, isti ellerinden yapışdım. Bu menim şahzadem idi. Men 21-ci esrin ortasında şehzade axtardım, nağıl axtardım. Allah da menim arzularımı üreyimde qoymadı. Heyatda her şey olur. Mene maraqlı deyildi ki, o hansı ailedendir, pozğundu yoxsa terbiyeli, onun yaşı, bürcü, xasiyyeti – heç bir şey maraqlı deyildi. Men sadece hemişe onun yanında olmaq isteyirdim - menim Ayselimin, menim şahzademin.
Çemenliyin qırağında menim qara atımın yanında dayandıq. Çekiliş qurtardı. Rejissor gelmeyimizi işare etdi. Amma Aysel gözünü menden ayırmırdı. Ne ise soruşmaq isteyirdi. Yeqin ki, adımı soruşacaqdı. Men de hazırlaşdım. Gözlerini gözlerime zilleyib soruşdu:
-Sen meni sevirsen?
Bunu heç gözlemirdim. Amma çox da fikirleşmeye deymezdi. Cavabım qeti idi.
-He. Bes sen?
-Men de.
Onda veziyyetin çetinliyini başa düşdüm. Bu baş vermişdi. İlk baxışdan mehebbet.
Amma bayaqkı operatorun sözü de ağlımdan çıxmırdı. Onu kimse saxlayır. Kim ola bilerdi? Belke hansısa varlı bir kişi? Belke hansısa vezifeli adam? Belke hansısa cinayetkar, bankir, ya narkobaron? Men xoşbextliyimin elinden tutmuşdum. Onu buraxmaq istemirdim. Sağ terefe baxdım. Rejissorun başı operatorla söhbete qarışmışdı. Sonra sola baxdım. Menim qara atım meni gözleyirdi. Sonra düz baxdım. Uzun bir yol vardı. Cığır dağların arasından

<< 1 [2] 3 >>