qonşumuz Sona xala ile rastlaşdıq.Sona xalanı yaxşı tanıyırdım,adamı söhbete tutanda buraxmaq bilmirdi,ona görede,-axşamınız xeyir,-deyib,derslerimi behane edib eve yollandım.Anamın ise Sona xalayla söhbete başı ele qarışmışdı ki,belkede menim sözümü heç eşitmemişdi.Burdan bizim eve kimi iki küçe var idi.Birinci küçeni keçib,ikinci küçeye döndüm.Bu küçe çox qaranlıq idi.Evlerin hasarlarının arasında dar cığırlar var idi.Bele çığırların birinin yanından keçende kimse adını seslendirdi.
-Hilal....Quruyub qalmışdım,bu Cavid idi. O qaranlıqdan çıxıb mene yaxınlaşdı,men uzun müddet ondan xeber almaq ümidi ile gözlerken o ortalıqda yox idi,indi tamamen ondan ümidimi kesmişken birdenbire qaşıma çıxmışdı.Cavid gözlerime eyni menalı baxışla baxsa da onun gözlerinde keder var idi.Bu kederi biz türkiyede olanda da onun gözlerinde görsemde,o gözlerdeki işıq meni ele ovsunlamışdı ki,keder bir o qeder diqqetimi çekmemişdi.O daha da yaxınıma geldi, elini üzüme toxundurub,
-darıxmışam,çox darıxmışam,-dedi.Helede inana bilmirdim ki,Cavid qarşımdadır.Onun mene göre gelmesi,darıxmışam deyerken nece semimi olması menim neçe ayda yaşadıqlarıma melhem olmamışdı.Cavidin elini iteleyib,
-toxunma mene,haqqın yoxdu mene toxunmağa,-dedim.
-Hilal men..O mene günahkar baxışlarla baxırdı,onun her baxışında gözlerinde yeni bir hiss görürdüm.Deyişmeyen ise mene qarşı heyran baxışlar idi.
-he sen yalançısan,men ise axmaq,çünki sene inandım.Öz sözlerimden qeherlenmiş,ağlamağa başlamışdım.Qaçıb eve getmek istesemde o,qolumdan tutub saxladı.Onu iteleyib,getmek,hetta qaçmaq çetin deyildi,ancaq ayaqlarım getmirdi.Cavid titreyen çenemden tutub,başımı özüne teref çevirdi.
-bağışla meni.O barmaqları ile göz yaşlarımı sildikce men ağlayırdım.Telefonun zengini eşiden kimi bir anda ikimizde bir-birimizden aralandıq.Zeng vuran atam idi,yuxudan durub bizi evde görmeyende narahat olmuşdu.Atama,-indi gelirem,-deyib telefonu söndürdüm.Cavid üzüme ters-ters baxıb,
-kim idi?,-soruşdu.Ona sagol deyib gelmek

<< 1 2 [3] 4 5 ... 7 >>