-Ana, söz vere bilmerem. Her şey ola biler. Sen niye narahat olursan ki? Artıq böyümüşem ve özüm özüme cavabdeh ola bilerem.
- Bilirem özün özüne cavabdehsen. Bes biz? Senin valideynlerin? Bizi tek qoyub gedersen? Hele biz qoca deyilik. Amma bir azdan qocalanda bize kim baxacaq? He? Bize kim baxacaq? Bes seni neye böyüdürdük?
Anamla mübahise etmek istemirdim. Amma bu haqda tamam ferqli düşüncelerim vardı.
1) Tebietin qanunu. 
Her bir canlı yaşayıb öz neslinin davamçısını yetişdirir. Quşlar, heyvanlar, balıqlar. Ekseriyyet dogduqlarını böyüdür. Sonra uşaqlar valideynlerini terk edib öz heyatlarını yaşayırlar. Ve heç bir heyvan demir ki, men qocalmışam gel meni saxla. Sizce niye beledir? Lap tutaq ki, övlad çıxıb getdi. Bes qoca valideyn terk edilenden sonra niye ölmür?
Cavab: Çünki her bir heyvan özü özünü saxlayacaq iqtidara, güce malikdir. Onun ne övlada ehtiyacı var, ne pensiyaya, ne de ki, qocalar evine. O vaxtında heyatını ele qurur ki, qocalanda da yaşaya bilsin. Övladları ise ancaq ona göre böyüdür ki, ana tebiet qarşısındakı borcunu yerine yetirmiş olsun. Yeni her bir heyvan öz anasına olan borcunu öz övladını böyütmekle ödeyir, anasına qaytarmaqla yox. Heyvanlarda olan bu "ötürücü yaxşılıq” insanlarda inkişaf etmeyib. Biz yaxşılıq edene hemin yaxşılığı qaytarmaq isteyirik. Çünki bize yaxşılıq eden o yaxşılığın qarşılığını gözleyir. Kiminse toyuna gedende o bize ne qeder pul saldırmışdısa biz de o qeder veririk. Kim bize ne qiymete hediyye alıbsa ona uyğun hediyye seçirik. Bes hediyye vere bilmeyenler ne olur? Yaxşı, olmaz ki yaxşılığı eden her kes qarşısındakından xahiş etsin ki, o da başqa bir adama yaxşılıq etsin? Onda yaxşılıq dairesi genişlener ve bir insanın üreyindeki yardımlaşma hissi bir bir başqalarına ötürüler. O da başqalarına, o da başqalarına. Balaca bir qar topu dağdan aşa-aşa etrafına diger qar deneciklerini birleşdirerdi. Ve tez bir zamanda kiçik bir qar deneciyinden böyük bir kömekleşme lavinası yaranardı. Heyvanlardakı kimi. Men

[1] 2 3 4 >>