kimse şeherin merkezinde dombalaq aşırdı. Kimse dersin ortasında sevgilisine çiçek bağışlayırdı. Kimse gece qebirstanlıqda yatırdı. Kimse tanımadığı adamların toyuna gedib ürekden reqs edirdi. Kimse heyvan dükanından meymun alıb sinfe buraxırdı. Kimse saçını qırmızı renge boyayırdı. Kimse tatuaj vururdu. Bu, içimizdeki uşağı yeniden oyadırdı. Bizi şeherde barmaqla gösterirdiler. Bezileri bizi dolayırdı. Bizim onlara sadece yazığımız gelirdi. Çünki dolamaq artıq her bir şeyi mehv olmuş insanlara mexsus xüsusiyyet idi. Evde bizi danlayırdılar, küçede söz atırdılar, mektebde cezalandırırdılar. Amma biz fikir vermirdik. Növbeti tapşırıq dilenmek idi. Her kes bir gün dilençi paltarı geyinib şeherin merkezinde dilenmeli idi. Bu bizim içimizdeki qüruru öldürürdü. Başa düşürdük ki , bizim öz hörmetimiz yoxdu, yalnız paltarlarımıza göre bizi sevirdiler. Dilenen gün bir qız da mene baxmadı. Her defe nahar etdiyim kafeye ise giren kimi qovdular. Men yeniden girmek isteyende qoymadılar. Onda men cibimden 100 dollarlıq eskinazı menecere gösterib dedim. Menim pulum var. İcaze verin nahar edim. Amma qarşımda duran düdük menim paltarımı gösterib dedi: 
- Bağışlayın, men sizi bu görkemde içeri buraxa bimerem. Bu o biri qonaqlara qarşı medeniyyetsizlik olar.
Men sesimi qaldırıb dedim:
- Medeniyyetsizlik olar? Bes o bar fahişesinin çılpağ baldırlarını qaldırmağı medeniyyetsizlik deyil? Ya o biri masada eyleşen bığlı daydayın eyilib ayaqqabısını silirmiş kimi fahişenin tumanına baxması medeniyyetsizlik deyil? Ya o yandakı mavinin geydirme döşleri medeniyyetsizlik deyil? Ya sizin işçilerin pullu daydaylara hesabda atması medeniyyetsizlik deyil? Belke menyudakı yemeklerin bezilerini üzbeüzdeki ucuz kafeden alıb burda baha satmağnız da medeniyyetsizlik deyil? Yoxsa burda eşşek kimi içib kişilikden, namusdan, qeyretden, ana-bacıdan danışan qaqaşların eve gedib analarını söymesi de medeniyyetsizlik deyil?
Düdük, sözsüz ki, menim danışdıqlarımdan heç ne qanmırdı. Onun qulağının unitazı

<< 1 [2] 3 4 5 >>