Anaya xidmet İlahi eşqe aparan yol
Ellame Mehemmed Hüseyn Hüseyni (Tehrani) özünün “Qur`anın nuru” adlı kitabında şahidi olduğu bir ehvalatı bele neql edir: Günlerin biri Tehranda kitab almaq üçün “İslamiyye” adlı kitab mağazasına getmişdim. Dükan sahibi ile yaxın münasibetlerimiz olduğu üçün her görüşümüzde bir az dükanda oturub onunla söhbet eder, çay içib dincimi alardım. Bu dükan, mallarını topdan satdığı üçün kitabları deste bağlanmış halda birbaşa anbardan vererdi. Müşterilerinin ekse-riyyeti de royon kitabçıları idi.
Seher saat doqquzda kitabçı ile birlikde dükanın anbarında kitablara baxırdım. Bu vaxt anbara kitab almaq üçün orta yaşlı bir kişi daxil oldu. Salam verib, anbarın bir küncüne keçib kitab seçmeye başladı. Hiss olunurdu ki, dükanın köhne müşterilerindendir. Kişi elindeki deri qayışı yere serib seçdiyi kitabları seliqe ile onun üstüne yığmağa başladı. Seçdiyi kitablara diqqet etdim, gördüm ekseren Qur`an, mefatih, risale, dua ve bu qebilden olan kitablardır.
Kitabları üst-üste yığıb rahladıqdan sonra qayışla dörd bir terefden möhkem sarıyıb, qaldırıb çiynine keçirdi. Elliye yaxın kitab yığmışdı. Dedim yazığın indi çiyni qırılıb düşer yere. Çıxmaq isteyende birden dayanıb yanıqlı sesle dedi: “Hebibim Allah, tebibim Allah, yarım, sevgili-canım, cananım!”
Üzüne baxdım, gördüm pörtüb; ter alnından süzülüb arıq sifetindeki derin yarıqlardan keçerek yamacda cığır açmış çeşme kimi üzü aşağı axır.
Dedim: “Ağacan! Dervişcan! Tek yemek edebden deyil, bize de bir şey ver!” (Me`nevi süfrene bizi de qonaq ele)
Bunu demişdim, başladı etrafında dövr vuraraq hündürden ve yanıqlı sesle böyük arif ve şair Baba Tahir Üryandan şe`r oxumağa. Şe`ri oxuyub dayandı. Yükünü yere qoyub bir xeyli ağladı. Sonra tutqun çöhresi bahar teravetini duyan çiçekler kimi açılmağa başladı. Şad ve xürrem halda gülümsünüb alnının terini sildi. Dedim: “Ehsen! Aferin! Men heqir, feqir (alim birisi olsam da) yolda ilişib qalmışam. Sizin duanıza möhtacam!”
Sözüme yene arifane bir

[1] 2 3 >>