şe`r oxumaqla cavab verdi. Dedi: “Elhemdulillah, yolun yaxşı yoldur. Seyyid! Meni ele salırsan, nedir? Menim özüm biçare ve möhtacam, sen de yükümüzün üstüne yük artırma! Men sizi tanıyıram; “Qaim” mescidinde imam camaatsınız. O mescide gelmişem, yene de geleceyem. Menim belli bir yerim-yurdum yoxdur. Bir gün burdayam, o biri gün başqa yerde. Geceleri gözüme yuxu getmir. Anam vefat edenden sonra eve çox az-az gedirem.”
Dedim: “İnayet Allah terefindendir. Amma zahirinizden bele belli olur ki, Allahın size xüsusi inayeti olmuşdur. Bunun xas bir sebebimi vardır?”
Dedi: “Beli! Menim qoca bir anam vardı: zeif ve halsız. Neçe iller idi ki, xeste halda yataqda yatırdı. Ona özüm baxır, her bir isteyini yerine yetirirdim: Yemeyini bişirir, el-ayağını yuyurdum; bir sözle, qulluğunda dururdum. Anamın xasiyyeti olduqca pis idi. Herden acıqlananda mene söyüş yağdırır, men ise dinmeyib dözürdüm. Her bir pis hereketine qarşı tebessümle cavab verirdim. Buna göre evlenmirdim. Yaşım qırxı keçse de anamın bu xasiyyeti ile aile qurmağı qeyri-mümkün hesab edirdim. Bilirdim ki, evlensem, ya geci-tezi ailemiz dağılacaq, ya da başqa bir yolu bu idi ki, men gerek anamı atıb gedeydim.
Anamı tek qoymağa vicdanım heç cür yol vermirdi. Bu üzden de evlenmedim, dedim menim qismetime de bele yazılıb, gerek dözem.
Anamın dözülmez xasiyyetine sebir etmeyimin neticesinde herden gözlenilmeden qelbimde sanki şimşek çaxır, qeribe işartılar berq vururdu. Tesevvüregelmez rahatlıq, xoş hallar keçirirdim. Elbette, bu hallar keçici, davamsız olurdu.
Qışın soyuq günlerinden birinde anam tek qalıb qorxmasın deye yatağımı o yatan otaqda salmışdım. Hem de deyirdim birden anamın bir şeye ehtiyacı olar, meni çağırar, eşitmerem. Kuzeni hemişe su ile doldurub yanıma qoyurdum ki, birden anam qalxıb su istese, tez, suyu ona vere bilim.
Gecenin bir yarısı, alaqaranlıqda anam su istedi. Tez qalxıb kasanı doldurub ona verdim, dedim: Buyur anacan.
Anam yuxulu olduğu üçün menim onun yanında olduğumdan xebersiz

<< 1 [2] 3 >>