Birileri ise geceni sehere qeder yatmayıb, baş sındırıb gündelik marşrutunu seçer ki, nece elesin – bu bir-iki günde yolu merkezi küçelerden, parklardan, meydanlardan keçmesin. Övladı yolka deyib kükremesin, eteyinden tutub Şaxta Baba terefe sürütlemesin...
Birileri her bayram bir ovqata köklenib özü üçün deli-deli eylenceler, yeni-yeni adrenalinler axtarar... Digerleri ise her bayram öncesi “qarderob”dakı bütün kostymların cibini, köhne “vaza”ların içini, divan - kreslonun altını, dibini axtarar ki, birden ne vaxtsa unudub qoyduğu pula, qepiye rastlar...möcüze olar...”gün doğar”.
Birileri DAD ÇIXARAR... Birileri DAD EYLER....
***
Evveller de her şey ve hamı kasıb idi, eslinde...Üstegel, debdebesiz. Özü de olmasa, barı görüntüsü. Valideynlerimizin bize beh-behle sırıdığı besit yolkalardan tutmuş ta getdiyimiz Yeni il şenliklerine qeder...
Feqet, zövqverici idi o kasıblıq!
Çünki varlının qarşı teref üzerinde basqı, göstergi imkanı yox idi.
Çünki Yeni il... yeni-yeni derdleri deyil, yeni-yeni ümidleri, arzuları müjdelerdi bize...
Çünki gül kimi bayram - saxta HEMREYLİYİMİZİN fonunda ucuz ve adi görünmezdi.
Çünki ne idikse, o idik. Ber-bezeksiz. Pafossuz. Dem-destgahsız!..
Ayrıca, hem de xoşbext idik! Yarımçıq bayram sevdamızla. Heç olmazsa adımızla!
Ona göre sınıq-salxaq, altına pambıq tıxanmamış dayanmayan, bayram boyunca üreyi en az 3 defe gedib aşan yolkamızdan, onun her il sapı deyişilen, üstü renglenen oyuncaqlarından utanmazdıq...
Ona göre su keçiren ayaqqabılarımız, soyuğu iliye qeder ötüren kürkümüz, küleyi qulaqdan bir baş beyine yelliyen papağımız doğma idi bize....
Ona göre tebessüm vardı üzümüzde. HEÇ NEYİN HER ŞEYE meydan oxuduğu bir tebessüm!
***
Dükandayam. Artıq 9-cu iline qedem qoyan Fidanıma bu defe en böyük, en bahalı oyuncağı almağa gelmişem. Hetta almışam. Alıb gedirem...
Qapıda ise tanımadığım bir körpenin avazı yamanca tanış gelir mene:
- “Papa”, bax eminin elindeki “kukla”dan isteyirem...”
- ...
- “Ay pa, noolar....
-

<< 1 [2] 3 >>