Günlerin bir günü Budda öz şagirdleri ile birlikde buddistlerin reqiblerinin yaşadığı kendin yanından keçirdi. Kendin sakinleri evlerinden çıxır, Buddanı ve onun şagirdlerini ehate ederek onları tehqir etmeye başlayır. Şagirdler esebleşmeye başlayır ve onları tehqir edenlere cavab vermeye hazır idiler, amma Buddanın varlığı sakitleşdirici tesir gösterirdi.
Lakin Buddanın dediyi sözler hem kend ehalinin, hem de şagirdlerin çaşqınlığına sebeb olur.
O üzünü şagirdlerine teref çevirerek deyir:
- Siz meni meyus etdiniz. Bu insanlar öz işlerini görürler. Onlar qezeblidirler. Onlar meni öz dinlerinin, menevi deyerlerinin düşmeni hesab edirler. Bu insanlar meni tehqir edirler ve bu çox tebiidir. Bes, siz niye esebleşirsiniz? Siz bu insanların sizi idare etmelerine niye icaze verirsiniz? Siz indi onlardan asılısınız. Meger siz azad deyildinizmi?
Kendin ehalisi bele bir reaksiya gözlemirdi. Onlar çaşqınlığa düşür ve susurlar. Hökm süren sessizliye Buddanın onlara etdiyi müraciet son qoyur, o bele buyurur:
- Siz üreyinizi boşalda bildinizmi? Eger mene başqa sözleriniz de varsa, saxlayın onları biz qayıdanda deyersiniz.
Kendin ehalisi Buddaya bele cavab verir:
- Biz axı seni tehqir edirik, niye sen bize qezeblenmirsen?
- Siz azad insanlarsınız ve etdiyiniz her bir şey sizin haqqınızdır. Men buna heç bir münasibet bildire bilmerem.
Men de azad insanam. Heç kes meni her hansı bir mövzuya münasibet bildirmeye mecbur ede bilmez, hemçinin heç kes meni idare de ede bilmez.
Men öz hereketlerimin sahibiyem. Menim hereketlerim daxili veziyyetimden ireli gelir.
İndi ise men size bir sual vermek isteyirem. Qonşu kendin ehalisi meni qarşılayıb güller, meyveler, şirniyyatlar teqdim etmişdiler. Men onlara dedim:
«Teşekkür edirem, lakin biz artıq seher yemeyimizi yemişik. Bu hediyyeleri menim xeyir-dualarımla geri götürün. Biz onları özümüzle götüre bilmerik, çünki qida mehsulları ile yola çıxmırıq». İndi men sizden soruşuram:
«Menim onlardan qebul etmediyim ve geri qaytardğım

[1] 2 >>