dur..Anar..Oyan..Anar...Anar...
Gözlerimi açanda etrafımda qeribe adamlar gördüm. Baxışlarım aydınlaşanda onları seçmeye başladım. Abbas, Aslan, Aysel, bir de bir neçe uşaq. Men yataqda uzanmışdım. Hekim nebzimi yoxlayırdı. Aysel yanağımı sığallayır, ellerimden öpürdü. Yavaş-yavaş özüme gelirdim. Deyesen üreyim getmişdi, yere yıxılmışdım. Aslan dedi:
- Anar, narahat olma, hekim deyib ki, heç bir problem yoxdu. Bir güne özüne geleceksen. Danış görek A ile söhbet ne oldu?
Men onlara baxıb dedim:
- Bilmirem, mene dedi ki, kitab yazmalısan. Sonuncu kitabı...
Abbas dedi:
- Sonuncu kitab? A mene bu haqda demişdi. HOST-un kitabı. Demişdi ki, onu içimizden en temizi yazmalıdır.
- Bes niye o özü yazmır? En temiz o deyil ki?
- Belke özü yazsa onun derin düşüncelerini heç kes başa düşmez. Ona göre yeqin isteyir ki, adi bir adam yazsın. Her kesin başa düşe bileceyi dilde..
Men soruşdum:
- Adi bir adam? Beyem o adi adam deyil?
Aslanla Abbas bir-birlerine baxdı. Sonra Abbas dedi:
- Uşaq vaxtı onunla gizlenpaç oynayanda en gec onu tapırdıq. Daha doğrusu tapmırdıq. Özü çıxırdı. Men de bir gün gözümü yumanda kipriklerimin arasından baxdım görüm harada gizlenir ki, heç kes onu tapa bilmir. Gördüm ki, uşaq otağındakı şkafın içine girdi. Tez qaçıb şkafın qapısını açdım. Amma orada deyildi. Men indiye kimi bunu heç kime danışmamışam. Heç onun özüne de dememişem. Sonra qışqırdım ki, A, çıx, seni tapa bilmirem. Gördüm ki, şkafın qapısı açıldı ve A oradan çıxdı...
Aysel bu sözü eşidib dedi:
- Boş-boş danışmayın, ele şey ola bilmez.
Sonra elini yelleyib otaqdan çıxdı.
Men donub qalmışdım. Doqquzuncu mertebeden tullanmaq, otaqındakı qeribe işıq, uşaq vaxtı evlerinde yanğın. Heç ne başa düşe bilmirdim . A kimdi? Her şeyden bezmiş adi oğlan yoxsa...Yoxsa...
Kitab... Sonuncu kitab... Hava Od Su.. Hmmm.. Kitab.. Birleşdirmek..Yazmalıyam. Menim missiyamdır. Men kitabı yazmalıyam. İlk cümle..İlk cümle..
SENE ÖYREDİLEN HER ŞEYİ UNUT
A ile görüşden sonra otağımdan bir
Paylawmiwam canim
.gif)
ellerine sagliq can,ardini gozluyecem
)+»Oxu zalına keç