bilerdi... Amma otağıma qalxanda ne ise deyişmişdi. Deyesen anam otağa girmişdi. Qapını bağlamaq yadımdan çıxıbmış.Yerdeki lazımlı sehifeler yox idi.
- Ana... Ana...
Anamın sesi metbexden geldi:
- He bala, indi gelirem.
Yerdeki sehifeler... Yüz faiz anam buranı dağıdıb töküb. Qapı açılanda elinde süpürge menim otağıma girmek isteyirdi..
Sesimi istemeden qaldırdım.
-Ana, yerdeki vereqler hanı?
Anam eli ile masanı gösterdi - Niye ora qoymusan ki? Axı men demişdim ki, menim otağıma heç kes girmesin.
Anam dedi:
- Ay bala ne olacaq ki? Gör ne gündedir otağın. Bir güzgüye bax gör özün ne güne düşübsen!
- Sen her şeyi zibil eledin. Qatdın sehifeleri bir-birine. İndi ne bilim hansı sehife neçencidir?
- Eşşi ne var ee orda.. De bunlar yerde idi de.
- El vurma! El vurma, menim kitabıma!.. Çıx.. Çıx bayıra! Tez ele.!!!!
- Oğul ne danışırsan. Menim oğlumsan e, bu ne danışıqdır?
- Tez ele çıx bayıra. Onları birleşdirmeliyem.. Kitabım üçün..
- Allah sene ağıl versin. Özünü gic yerine qoymusan. Bir heftedir otaqdan çıxmırsan. Ne olub axır vaxtlar sene?
Sese atam geldi.
- Yene ne olub orada..?
Aha, bir dene atam çatışmırdı... Amma nenem de geldi. Ele bil ki, seherden hamısı bunu gözleyirdiler ki, sesim çıxsın keçsinler hücuma.
- Anar, ananın sözüne qulaq as. Sene qadağan eleyirik birde o adamlara qoşulmağı. Onlar seni gic eleyibler. Gül kimi uşaq idin. Gör ne güne düşmüsen. Saqqalına bax, saçına bax.. Bu ne otaqdı..
Qışqırdım:
- El çekin menden!!!
Atam dedi:
- Bağırma, ağlın deyesen özüne gedib. Men seninçün...
- Sen menimçün heçnesen. Siz hamınız heçnesiniz. 100 illiy insanlar. 100 il sonra sizi heç kes tanımayacaq. Heç kes. Yazıqlar. Öz heyatınız yoxdu. Başqalarına da yaşamağa mane olursunuz.
Anam bağırdı:
- Sen ne danışırsan? Hansıza zibil sehifelere göre valideynlerine qarşı çıxırsan?
- Zibil sehifeler? Zibil sehifeler? Bu sehifeler bütün dünyanı deyişçecek.. Siz ne bilirsiniz ki? Yazıq insancıqlar!
Nenem dedi:
- Qoduğ, kes sesini.
- Nene get
Paylawmiwam canim
.gif)
ellerine sagliq can,ardini gozluyecem
)+»Oxu zalına keç