xilas etmek isteyirdiler. Herbi desteler de bunu başa düşüb hücumu dayandırdılar. Mehkeme zalının içinde ise hele de qarışıqlıq idi. Bir neçe gülle sesi eşidildi. Biz yavaş-yavaş mehkeme binasına yaxınlaşırdıq. Aslan cibinden tapancaları çıxarıb heremize birini verdi. Men tereddüd etdim. Amma o dedi:
- Her şeye hazır olmalıyıq.
Men tapancanı kurtkamın iç cibine qoydum. Kütle sakitleşmişdi. Hamı Abbasın çıxmasını gözleyirdi. Biz de yaxınlaşdıq ki, Abbası tez götürüb Episentre gedek. Uzaqdan yanğınsöndüren maşınlar mehkemenin yuxarı mertebelerindeki yanğını söndürürdü. Polisler yere düşmüş deyeneklerini yığırdılar. Jurnalistler kameralarını hazır tutmuşdu. Mehkeme binasının qapısı açılanda kütleden derin bir "Ahh” sesi eşidildi. HOST-çular Abbası getirirdiler. Amma ellerinde. Onun çiyninden qan axırdı. Abbası yaralamışdılar. Azad qışqırdı: "Yol verin, yol verin... Zibile qalasız sizi, yol verin”.
Biz kütleni iteleyib Abbasa teref gedirdik. Yolda bir-ikisine yumruq da ilişdirmeli oldum. Onlar bizi Abbasa yaxın buraxmırdılar. Amma Abbas uzaqdan meni tanıyıb dedi:
-Anar, Anar, bura gelin. Aparın meni. Anar!!!...
Camaat aralanıb bizi ireli buraxdı. Tez Abbası qucağımıza götürüb maşına yollandıq. Artıq heç ne düşüne bilmirdim. Abbası hekime çatdırmaq lazım idi.
On-on beş deqiqeden sonra biz onu Episentre getirdik. Şükür Allaha, bizim öz kiçik hospitalımız vardı. Orada öz hekimlerimiz Abbasın derdine elac tapacaqdılar. Episentrin bütün mühafizeçileri döyüşe hazır idi. Hekimler Abbasın yarasından gülleni çıxarmaq isteyirdiler. Emeliyyat başlayacaqdı. Ona göre bizi otaqdan çıxardılar. Her şey hekimlerin elinde idi. O çox qan itirmişdi. Bütün yolu sayaqlayırdı. Aynur dehlizde qısılıb diger qızlarla bir yerde ağlayırdı. İndi Aysel de onların içinde ola bilerdi. Araz divarı yumruqlayırdı. Aslan yerde uzanmışdı. Azad kimese zeng edirdi, men de ellerimi açıb dua edirdim...
Sonun sonu
Seher yuxudan oyananda Aslan sakitce dedi :
- Abbas öldü.
Bu sözler qulağımı
tewekkurler can
.gif)
»Oxu zalına keç