«Beyheqi Yezid Ensarinin qızı Esmadan neql edir ki, o, sehabeleri ile eyleşmiş Peyğemberin (s) yanına gelib dedi: Atam, anam sene feda olsun! Men qadınların temsilçisi kimi sizin yanınıza gelmişem sene feda olum, bilirem ki, dünyanın şerqinde ve qerbinde ele bir qadın yoxdur ki, menim sözlerimi eşidende menimle hemrey olmasın. Allah seni haqdan, qadınlara ve kişilere gönderdi ve biz de sene ve seni gönderen Allaha iman getirdik. Biz qadın tayfası mehdud ve hasarlıyıq, sizin evinizin bir eşyasıyıq ve sizin isteklerinizi yerine yetirir, övladlarınıza hamile oluruq. Ancaq siz kişilerin bizden üstünlükleri var. Meselen, cüme ve camaat namazları qılır, xesteleri yoluxmağa gedir, defn merasimlerinde iştirak edir, dalbadal hecce gedirsiniz. Bunlardan en üstünü ise Allah yolunda cihaddır. Siz kişiler hecc ve ya ümre ziyareti, yaxud Allah yolunda cihad üçün evden bayıra çıxanda biz sizin mallarınızı qoruyur, paltarlarınızın parçasını toxuyur, övladlarınıza terbiye veririk. Bes, ey Allahın Peyğemberi ecr ve savabda nece sizlere şerik deyilikmi?
Peyğember (s) üzünü bütünlükle sehabelerine tutub buyurdu: İndiye qeder bir qadının öz dini işlerine aid suallar haqda bele gözel danışdığını eşitmişdinizmi? Erz etdiler: Ey Allahın Peyğemberi, qadının bu pilleye qeder gelib çatacağını güman etmezdik!
Sonra Peyğember (s) üzünü Esmaya tutub buyurdu: Ey qadın, qayıt ve seni nümayende kimi gönderenlere de ki, siz qadınların her birinin erine yaxşı baxmağı, erini özünden razı salmağı, onun (her hansı bir işde) müvafiq fikrine tabe olmağı (kişiler üçün adını çekdiyin) bütün bu işlere beraberdir. Esma sevincinden tehlil (La ilahe illellah demek) ve tekbir (Allahu Ekber) deye-deye qayıtdı.»(Nehcül-Belağe, hikmet 234 )