Avstraliyada o güne qeder görünmemiş bir quraqlıq başlamışdı. Meşede yaşayan heyvanlar susuzluqdan ölürdüler. Heyvanlar arasında su tapmaq üçün kendlere “üz tutanlar” da var idi. Halbuki, kendlerde yaşayanların veziyyeti onlardan yaxşı deyildi. İnekler ve qoyunlar susuzluqdan zeif düşmüşdüler. Onlar da meşedeki heyvanlar kimi ölüme mehkum idiler. Kendliler ise ellerinde qalan su ile hem özlerini, hem de heyvanlarını xilas etmeye çalışırdılar. Ona göre de bu qiymetli serveti meşe heyvanları ile “bölüşmek” niyyetinde deyildiler. Hetta bezi kendliler ellerinde tüfeng su anbarlarının yanında keşik çekirdiler...
Bele quraqlıq günlerinden birinde elinde silah keşik çeken bir kendli kolluqların arasından bir ses eşitdi. Kendli: “Bu, yeqin ki, meşedeki heyvanlardan biridir” – deye düşündü. Asta ve sessiz addımlarla ses gelen terefe getdi. Elindeki tüfeng ise çoxdan ateşe hazır veziyyetde idi. Artıq hedefe kifayet qeder yaxınlaşmışdı. Tüfengini qaldırıb nişan aldı ve heyvanın üze çıxmasını gözlemeye başladı. Bir azdan kolluqların arasından kisesinde balası olan bir kenquru çıxdı. Kenqurunun susuzluğu üzünden oxunurdu. O, qehve rengli gözleri ile kendliye baxır ve sanki bir udum su üçün yalvarırdı. Kendli ister-istemez elini tetikden çekdi. Ne olursa-olsun, o, kenqurunu öldüre bilmezdi. Üstelik, yanında balası da vardı. Kenquru asta addımlarla inekler üçün qoyulan su qabının yanına getdi. Kendli hele de onlara baxmaqda davam edirdi. Kenquru da gözlerini kendliden çekmirdi. Nehayet, kenquru su qabına yaxınlaşdı. Kenquru balası suyu gören kimi içmeye başladı. Balaca kenquru o qeder susamışdı ki, az qala suyun içine düşecekdi. Ana kenquru ise yalvarış dolu baxışlarla kendliye baxmaqda davam edirdi. Kenquru balası doyunca su içib başını qaldırdı. Artıq getçek vaxtı idi ve ana balası ile birlikde bir az evvel geldikleri kolluqlara teref getdi. Bir azdan her ikisi gözden itdiler. Bütün bu baş verenlere tamaşa eden kendli ise tüfengini bir kenbara qoymuş ve sessizce ağlamağa

[1] 2 >>