"Ne oldusa bu tek gecelerde oldu.."

Gedirem…
Belke de qeleme aldığım son setirler bunlar. Sen bu an haradasan ve kim biler kiminlesen deye soruşmadan gedirem. Soruşmuram ve bir daha soruşmayacağam. Sessiz sedasız bir neçe setir qaralayacağam ve gedeceyem. Bilirsenmi; getmek senin qeder gözelmiş yeni anladım…

Bu anda hemişe her vaxt, her damlasına aşiq olduğum yağış yağır. Sensiz, damlaların şüşeye vuruşunun bele dadı yox. Tamam etiraf edirem; sensiz bu şeherin bele dadı yox. O boğazın qoxusunu, dalğaların qayaları döyüşünü, soyuğunu, istisini, her an deyişen havasını sevmişem eşqden idimi ki?

Yağış yağır ve men, sensiz bu gözellik mene haram deye qışqırıram avazım çıxdığınca. Gecenin en sessiz ve enn mene aid olan saatları. Düşünürem de bu saatlarda nefes almağa başlamışdım ilkin. Biz çetini bacarmışdıq seninle, bir araya gelmesi belke de qeyri-mümkün şeirleri, mahnıları ve hetta susqunluqları görüşdürmüşdük birlikde. Güneş üstümüze doğulurdu. Biz quş seslerini kefle dinleyirdik…

Eşqi axtarmırdım ki men. Sen ve men, biz bir-birimizi axtarmırdıq ki. Amma tapdıq bir-birimizi. Tapdıqdan sonra başladı özümüzü axtarışlarımız. Yox olmağı düşünen men, senin üçün minlerle il yaşamağı göze götürmüşdüm. Seni qelemin ucunda, sehifelerin ortasında tapmışdım. Amma sen……

Sen heyatın içinde idin. Sene gözel sözler söylemek istedim hemişe. Sözleri bezeyib bezeyib teqdim etmek istedim sene. Amma tek söz çıxdı hemişe dilimden. "Gelincik"… Bildiyim en gözel şey idi, sense heyatda tanışım en gözel şey idin…

"Bunları xatire olsun deye yaşamadıq." Ateşe de yağışa da, uçmaq istediyimiz üçün ucduq. Öleceyimizi bilerek deyil, öleceyimizi düşünmeden, istediyimiz üçün ucduq. Men ateşdim, sense deli bir yağış…

Neyse bilirem ki senin sonun yox amma artıq men gedirem. Çünki her problemin qarşılığı, heyat bele deyerek de verile bilir. Çünki… Çünki men aşiqem hele.

Gedirem… Bir qaçış deyil bu, yalanı yaşamaqdansa bize buraxılan son şansı istifade edirem belke de. Kim bile