2. Bölüm.

Sehv eşitmemişdim deyil mi? Mene toxunmayacaĝını demişdi en azından bir müddet. Bunun verdiyi rahatlıq hissi ile bir an gözlerimi qapatıb şükrettim. Yerde olduĝumu derk edib zorla ayaĝa qalxa bildim. Başım herlenirdi. Neçe gün idi ki, ne yemek yeyir nede içirdim.
"Gel."
Qolumdan aniden çekmesi ile dediyini etmek mecburiyyetinde qalmışdım. Dehlizin sonundakı pillekenleri az qala sürüderek yuxarı qalxdıĝımızda böyük möhteşem gözel yataĝ olataĝı ile qarşılaşacaĝımı düşünmürdüm. Üstelik möhteşem menzereli balkon vardı. Qolumu yene aniden buraxmışdı amma bu sefer müvazimetimi saxlaya bilmişdim.
"Bura bizim otaĝımızdır."
Bizim? Xeyir, Ehmed ile eyni otaqda qala bilmezdim. Hem az evvel özü dememişdi mi, bir müddet sene toxunmayacaĝam deye? Ìndi ne olmuşdu?
"Amma sen..."
Danışmaĝıma icaze vermeden qezeble susmaqım menasında elini qaldırmışdı.
"Sene bir müddet toxunmayacaĝımı söyledim amma eyni otaqda qalmayacaĝımızı söylemedim."
"Men..."
"Deniz meni esebleşdirme öz xeyirin üçün yaxşısı bu olacaq."
Qezeble udĝundum. Nifret edirdim bu adamın qarşısında bele çaresiz qalmaqdan.
"Gecdir artıq. Yatmaq isteyirem. Seher Efe'ni alıb getireceyem, daha sonra da şirkete gedeceyem."
Yatmaq isteyirmişdim, mende isteyirdim amma burda bu veziyyetde deyil. O ise mene fikir vermeden penceyini çıxarmışdı, köyneyinin düymelerini açmaqla meşĝul idi.
"Tualet hardadı?"
Üzünde istehza dolu bir tebessüm yaranmışdı amma bir şey demeden tualetin yerini göstermişdi eli ile. Suretli addımlarla tualete girib qapını baĝlamışdım. Kilidlemek de istemişdim amma Ehmed üçün daha artıq gülüş obyekti olmaq istemirdim. Üstelik bele bir heqiqet de var idi ki, o bura girmek istese kilid bele işe yaramazdı. Bu heqiqeti çox gözel bilirdim.
Gelinliyi çıxardmaq isterken yanımda gece paltarı getirmediyimi xatırlamışdım. Bu an balaca uşaqlar kimi ayaĝımı yere vura vura aĝlamaq isteyirdim. Özümü sakit olmaqa mecbur ederek içeri keçdim. Otaĝa girdiyimde qarşılaşdıĝım menzere yanaqlarımın

[1] 2 3 ... 5 >>