Gözelim-3. Bölüm.

Sabah gözlerimi açarken bir an harda olduĝumu derk etmedim. Bu otaq ve bu yataq artıqlaması ile yad gelirdi mene. Gözlerim elimdeki sade nişan üzüyüne sataşanda üzümdeki çaşqınlıq yerini qezeb ve kedere buraxmışdı. Üzümde acı bir tebessüm yaranmışdı.
Özümü mecbur ederek yataqdan qalxıb bu möhdesem otaĝın, möhdesem vanna otaĝına doĝru yöneldim. Ìçeri girdiyimde aynaya baxmaĝa ehtiyac duymadan üzümü yudum. Qurulamaq üçün desmala elimi uzadarken gözüm aynadakı eksime sataşmışdı. Üzümdeki acı tebessüm yerini qehqehelere buraxmışdı. Delicesine gülmeye başlamışdım ki, bir müddet sonra sert döşemeni hiss etdim. Ayaqlarım artıq meni daşımaq gücünü itirmişdi. Qehqehelerim de bunu anlamış kimi yerini göz yaşlarına buraxmışdı. Heç bele şeyler xeyal etmemişdim men. Ìndi yaşadıĝım şeylerin heç biri yox idi menim xeyallarımda. Bes axı her zaman, her ne olur olsun xeyallarımın arxasınca qaçacaqdım? Bu qeder mi qorxaq olmuşdum men? Bu qeder mi aciz idim.
Düşünmeyecekdim artıq. Yorulmuşdum her şeyi tekrar tekrar düşünüb özümü incitmekden. Bir yola girmişdim men ve artıq geri dönüş yox idi. Öyreşmeli idim bu veziyyete. Körpem üçün mecbur idim. Başqa şansım yox idi.
Özümü toplayıb ayaĝa qalxdım. Otaĝa tekrar addım atdıĝımda bu otaĝın axşamkından daha möhteşem olduĝunu keşf etmişdim. Ehmed olmadan bu otaq heqiqeten cennetden bir parça kimi idi.
Çantama doĝru yönelib çantamı açdım ve yanındaki dolabın mene ayrılmış olan hissesine eşyalarımı yerleşdirdim. Tebii ki, bunları ederken meni tek buraxmayan göz yaşlarımı söylemeye ehtiyac yoxdur bele. Elimde deyildi ki. Ne qeder özümü güclü göstermeye çalışsamda üreyim aĝrıyırdı...
Ìşim bitince içinden seçdiyim uzun asqılı mavi paltarımı geyinib aşaĝı endim. Yeni evime öyreşmeli idim. Evim? Göresen bura evim ola bilecekdi mi? Tessüf ki, buna inamım yox idi. Ehmed bu evi heç vaxt evim olaraq qebul etmeyime imkan vermeyecekdi. Xoş bele bir şeyi mende istemirdim.
Pillekenlerin sonunda tam qarşıya baxdıĝımda möhteşem

[1] 2 3 ... 6 >>