Gözelim- 4 bölüm

Eşitdiyim her kelime qelbimdeki aĝrını biraz daha artırırdı. Her şeye ölümüne nifret edecek hala gelmişdim en çox da bu adama. Bir anda qolumu buraxması ile müvazimetimi itirib şüşe sınıqlarının üstüne yıxıldım. Bir aĝrı vardı. Birde qeribe istilik. Gözlerim elime çevrilende qan içinde olduĝunu gördüm. Suretle elimi çekdiyimde aĝrı dözülmez hal almışdı. Az qala qaçaraq suyun yanına gelmişdim. Gözlerimi yumub özüm üçün sebir dileyerek elimi suyun altına tuttum.
Ne qeder orda qaldıĝımı bilmirdim amma suyun dayanması ile acı içinde yumduĝum gözlerimi açdım.
"Her şeyin zererdir senin. Elini sarı."
Ehmed'in qezeb dolu baxışını ve sesindeki tikanlı ifadeni görmemek imkansızdı. Mene uzatdıĝı aĝ desmalı elime sarımışdım. Amma bu aĝrını kesmirdi. Elimin içi sanki yanırdı. Kesikler derin olmasa da çox aĝrıdırdı.
"Şüşe sınıqlarını yıĝışdır."
Ìnamsız baxışlarla ona baxdım. Bu veziyyetde bele meni incitmek derdinde idi.
Elimdeki desmalı ola bildiyi qeder sıxıb diger elime boş bir qab alıb şüşe sınıqlarının olduĝu yere eyildim ve qabı yere qoyaraq şüşe sınıqlarını yıĝışdırmaĝa başladım. Bextimden sınıqlar kiçik deyildi. Men bunları ederken Ehmed'de bir deqiqe olsun başımın üstünden ayrılmadan meni izleyirdi. Bu adamın bu qeder soyuq ve qeddar olmasını heç cür anlaya bilmirdim. Nece bir insan bele ola bilerdi? Başa düşmürdüm ve heç bir zaman da başa düşmeyecekdim.
"Efe'ni getireceyem."
Bir şey demeden elimdekileri zibil qutusuna atıb elimi yudum masanın yanına keçdim ve ayaq üste onların gelişini gözledim. Ìndi bir de onlardan evvel oturdum deye Ehmed'in alçaldıcı sözlerini dinlemek istemirdim. Efe ile metbexe girdiyinde üzüme bele baxmadan onun oturmasına kömek etdikden sonra özü de oturdu. Men de boş qalan stula oturacaqdım ki, söyledikleri ile elim stulda donub qaldım.
"Ne edirsen sen?"
" Oturacaĝam."
Sesim pıçıltı ile çıxmışdı.
"Bizimle birlikde yemek yeye bileceyini mi düşündün?"
"Men..."
Gözlerime dolan damlaları çetinlikle geri

[1] 2 3 4 >>