yollayırdım.
"Bizimle yemek yemeyeceksen. Sen ve qarnındakı bize xidmet edecek."
Gözümden axan yaşa artıq manee ola bilmemişdim. Men mene edilen her şeye razı idim amma körpem... Körpeme esla bele davrana bilmezdi. Tek bir cümle bele söylemeden metbexden az qala qaçaraq çıxmışdım. Pillekenleri nece qalxdıĝımın ferqinde deyildim. Yataĝa özümü atanda ise hıcqıra, hıcqıra aĝlamışdım. Nifret edirdim her kese... Özümede, Ayaz'a da, anamada ve en çox da Ehmed'e.
Men, men bir sehv etmişdim beli amma cezası bu qeder aĝır olmamalı idi. Bu qederı çox idi. Hem menim sehvimin cezasını mesum bir körpenin çekmesi çox, çox böyük haqsızlıq idi. Gözlerimi bir daha açmamaqı dileyerek yummuşdum.

--

Bir müddet baxışlarım Deniz'in az evvel getdiyi boş dehlizde dolandı. Ìçimde böyük bir acı yaranmışdı. Mene ne olmuşdu bele bilmirdim. Beli, heç bir zaman yaxşı bir insan olmamışdım men amma bu qederi menim üçün bele hedden artıq çox idi.
"Ata."
Efe'nin sesi ile baxışlarımı ona çevirmişdim. Şorbadan qaşıĝına çox az doldurub aĝzına aparmaqa çalışırdı. Baxışlarımı görende qaşıĝı masaya qoydu.
"Ne oldu oĝlum?"
"O niye bizimle yemek yemir?"
Sesindeki qorxunu çox aydın hiss edirdim. Öz oĝlum menden deli kimi qorxurdu.
"Sonra yeyecekmiş o."
Üzündeki kederi görmüşdüm.
"Sevdin mi sen onu?"
Kiçik mesum gözlerindeki sevinci görmemek axmaqlıq olardı.
"Sevirem."
Menden çox sevmişdi oĝlum. Bir zamanlar meni heyran etdiyi kimi, indi de oĝlumu heyran etmişdi. Bu qadın her zaman menim üçün tehlükeli idi.
"Ata."
Düşüncelerden ayrılıb tekrar Efe'ye baxdım.
"Nedir oĝlum?"
"Oda anam kimi gedecek mi?
Boĝazımda düyünlenen yumruĝa manee ola bilmemişdim.
"Xeyir, getmeyecek."
Getmeyecekdi. Belkede bu an üçün emin olduĝum tek şey bu idi. Gede bilmezdi artıq. Ne meni, nede oĝlumu yarı yolda qoya bilmezdi. O bile, bile öz cehennemine ayaq basmışdı.
Daha çox düşünmemeye çalışaraq qarşımdakı şorbadan bir qaşıq alaraq dadına baxdım. Heqiqeten gözel bişirmişdi. En az onun qeder gözel

<< 1 [2] 3 4 >>