Sakin, isti ve güneşli bir gün idi. Bir melek cennetden qaçdı, yaşlı dünyamıza endi ve tarlalarda, meşelerde, şeherlerde ve kiçik kendlerde dolaşmağa başladı.Güneş batar-batmaz qanadlarını açdı ve:
'Ziyaretim bitdi, artıq işıq dünyasına geri qayıtmalıyam. Feqet, buradan bir xatireyle dönmek isteyirem.' -dedi.
Gözel bir çiçek baxçasına baxdı ve:
'Bu çiçekler qeder gözelini, bunlar qeder xoş qoxanını görmedim. Onun üçün xatire olaraq bu çiçekleri götürecem' -dedi.
O sırada irelide, gülyanaqlı bir körpe gördü. Körpe gülümseyerek anasının üzüne baxırdı. Bunu gören melek öz-özüne :
'Bu körpenin gülümsemesi, buketden de gözeldi. Onu da özümle aparmalıyam.'
Bunları söylerken, körpenin beşiyini, körpeye ve beşiye bir sel kimi axan anasının sevgisini gördü melek. O anda yene öz-özüne dedi:
'Ananın körpesine olan sevgisi bu dünyada gördüyüm en gözel şeydi. Bu sevgiyi de beraberimde aparmalıyam.'
Bu üç xezineyle birlikde cennete doğru qanad açdı melek. Cennetin qapısından içeri girmeden önce:
'İçeri girmemiş, xatirelerime bir göz atım'- dedi.
Elindeki bukete baxtdı, bütün güller solmuşdu. Körpenin üzüne baxanda, körpenin gülümsemesi de yox olmuşdu. Ananın sevgisine baxdı, o bütün gözelliyi ile yerinde dururdu. Solmuş gülleri ve gülümsemeyi cennetin qapısında atdı ve qapıdan içeri girib cennetdeki her kesi yanına çağırdı :
'Budur dünyada tapdığım ve cennet qeder gözelliyini itirmeyen tek şey - Ana sevgisi!"