Romandan bir parça...
“Nece qeribedir. İndi cavanıq, vurarıq-qırarıq deyirik, bele qocaları mesxereye qoyuruq. Amma kim bilir o yaşda biz ne gözleyir. Onun övladı varmı göresen? Varsa bu qeder yükü özü ne üçün daşıyır, ömrünü övladlarına serf edib yüklerini daşıması azmış kimi bir de bu. Bizim içimizden çox az insan insan olaraq çıxır. Biz çoxumuz ne yaxşı valideyn oluruq, ne yaxşı övlad.”
Kamran qalxır ve qocaya yaxınlaşır. Çoxları bunu etmek istese de bezen utanır. Bezileri ise bunu özüne yaraşdırmır bele. Kamran yükleri qocadan alır, hansı terefe aparmalı olduğunu soruşur. Qoca xarici bir maşın işare edir ve Kamran yükleri maşına qeder aparır. Maşının qarşısında bir genc telefonla danışır, Kamrana ehemiyyet vermirdi. Kamran elinde yüklerle ne zaman telefon söhbetinin biteceyini gözleyirdi, gözleyirdi ki, yükleri yerbeyer etsin. Bu zaman qoca yaxınlaşdı ve yükü qoymaq üçün qapını açdı. Kamran yükleri qoyduqdan sonra..
- Ağsaqqal bu kimdir?
- Men onun atasıyam.
- Bes O, sizin oğlunuzdu?
- Elbette, nece bes..?
- Amma o özünü ele aparır ki, sanki sizi tanımır.
- Oğul, bilirsenmi necedir? İlk başda ata-analarımızın uşaqları, sonra uşaqlarımızın ata-anası olarıq.Daha sonra ata-anamızın ata-anası, en sonda ise uşaqlarımızın uşaqları oluruq. Men artıq en sondayam.