torpağa dikmişem…Qıraqdan çoxları sanki mene özüme nese edecekmişem kimi baxır…Bizi tek qoymaq istemirler…Seni menden almaq isteyirler…Düzdür,bilirem,biz qarşılacağıq..Biz ne zamansa yene de görüşeceyik….Ve o zaman men seni heqiqeten sevdiyimi söyleyecem….Bu ayrılığa nece dözdüyümü sene danışacam…Amma sonra yene “Şükür Qovuşdurana” -deyib sene sarılacam…Bunları bilirem….Özüme heç ne etmerem…Çünki senin arzularını heyata keçirmemişem hele…



Yanına gelerken sene layiq biri olaraq gelecem….Amma indi yox…Vaxt gelecek…Amma indi bizi tek qoysunlar söyle nolar….Men onlara bunları deye bilmerem…Bunları izah ede bilmerem…Anlamayacaqlar ki…..Sen söyle…Ne olar…Qoy getsinler….Seninle vidalaşmağa icaze versinler mene…



Saniyeler,deqiqeler,saatlar neçe keçdi bilmirem…Ve indi senden bir xeyli uzaqdayam….Gecedir….Senin sesin gelmir….Evdeki qeribe bu sükut meni boğur….Qaçmaq isteyirem.Her kesden ayrılıb qaçmaq…Yanına gelmek…Belke,seninle doğru münasibeti indi qurduq…Bilmirem….Amma buradakıları da anlamıram.Her kes öz derdini,acısını başqa cür yaşayır…Heç kimden menim kimi düşünmeyi isteye bilmerem….Belke de,onların yaşadıqları daha düzdür..Onların hiss etdikleri daha realdır..Belke de,özümü teskinleşdirmek üçün bütün bunları uydurmuşam….içden-içe seninle söhbet ederek,belke,özümü aldadıram….Belke,bütün bunlar heç olmayacaq..Ne sen meni,ne men seni bir daha görmeyeceyik….

<< 1 [2]