qoyduĝu siniye göz gezdirmeye başladım. Cay, qısır ve almalı qoĝal bişirmişdi. Üzümde yaranan tebessüme manee ola bilmedim. Qarşımda en sevdiyim lezzetler varken nece kederli ola bilerdim?
"Ahh anam menim."
Anam qarşımda oturaraq mene gülümsedi. Bir yandan da stekanları doldururdu.
"Efe ni çaĝıraq?"
"Biraz oynasın ana sonra çaĝırarıq."
Boşqabıma biraz qısır qoyduqdan sonra çayıma da bir qaşıq şeker attım. Xoşbextlik deyilen kelimeni yeniden heyatıma almışdım. Evvelce Ehmed'in üzũne telefonu söndürmüşdüm indi de en sevdiyim yemeklerin dadını duyacaqdım.
"Deniz."
Bir yandan qısır yeyerken bir yandan da anama çevirdim baxışlarımı.
"Buyur ana?"
"Nece davranır sene?"
"Kim?"
"Deniz!"
Üzüme sevimli bir tebessüm yerleşdirerek anamın masanın üstündeki elini sıxdım. Menim üçün narahat olduĝunu bilirdim. Eslinde çoxda haqlı idi narahat olmaqda.
"Çox yaxşı davranır ana"
"Dünen sanki aranız soyuq kimi idi."
"Yox ana yorĝun idim men biraz."
Anam çayından bir udum içdi ve bir yandan da meni süzürdü.
Ana idi içi heç cur rahat deyildi. Üstelik Ehmed'i de yaxşı tanıdıĝı üçün ona ne qeder yaxşı desem de inanmırdı.
"Dünen siz hara gedmişdiniz?"
Bir an irkildim. Anama sadece bir işimiz olduĝunu deyib Efe'ni onun yanında qoymuşduq ve hara getdiyimize dair bir şey söylememişdik.
"Ehmed'in bir dostu qezaya düşmüşdü ona deymeye gedmişdik."
"Ayaz tanıyır?"
"Yox ana."
"Allah, Allah ferqli dostlarıda mı var imiş onların."
Bezmiş halda nefesimi çöle verdim.
"Ana yaxşı dost olmaqları bütün dostlarının eyni olacaĝı menasına gelmir."
Söylediklerime heç inanmış kimi görünmürdü amma ehemiyyet vermemeye çalışdım. Anama heqiqeti heç bir zaman deye bilmezdim. Baĝışlamazdı meni.
"Ayaz ne edir."
Söhbeti deyişmek en mentiqlisi idi.
"Bilmirsen mi?"
"Neyi?"
"Ayşe getdi."
Qaşlarım heyretle havaya qalxmışdı. Ayşe'nin gedeceyini heç düşünmezdim yaxşı Ayaz'ı sevmirdi amma Ayaz onu buraxmazdım ki.
"Nece?"
"Bilmirem. Ayaz Gökhan'ı çaĝırdı ve Ayşe'ni gönderdi."
"Ayaz'ın

<< 1 2 [3] 4 5 ... 7 >>