Gözelim
10.Bölüm.

Ayazın evinin önüne gelince taksinin pulunu ödeyerek Efe ile birlikde masından endik. Gözüm qarşımdaki möhdeşem eve sataşdı. Bu ev ve içindeki insanlar her zaman menim üçün deyerli olaraq qalacaqdılar. Heyatımın en gözel günleri burda keçmişdi. Mühafizecilerin qapını açması ile Efe'nin elinden tutaraq içeri girdim. Ayaz'ın evinin önünde mühafizeci olmasının sebebini anlamırdım. Evveller atası saĝ iken o saxlayardı amma Ayaz her defe bunun xoşuna gelmediyini dile getirerdi amma indi atası öldükden sonra da mühafizecileri yollamamışdı. Belke de Ayşe'ye göre idi. O delinin gedeceyinden qorxurdu. Xoş narahat olmaqda haqlı idi. O qadın ters ve esebi idi. Meni de heç sevmediyini acıq belli edirdi. Ümumiyyetle Ayaz'ın bütün qız dostları meni sevmez ve qısqanırdar. Ayşe'nin de eyni sehvi edmesine teccüblenmirdim feqet Ayşe'nin sevmediyi bir adamı, zorla evlendiyi bir adamı qısqanması mene qeribe gelmedi desem yalan olardı. Zengi basıb anamın qapını açmasını gözledim. Hava bu gün gözel idi eslinde. Tam çardaqda oturulacaq bir hava idi. Ìçeri girmemek en mentiqlisi kimiydi. Onsuzda içimdeki zülmet boĝurdu meni birde içeri girib daha çox boĝulmaĝa ehtiyyac yox idi.
Anam qapını açdıĝında boynuma sarıldı. Eslinde dünen de görmüşdű meni amma Ehmed'in yanında bele qucaqlaya bilmemişdi. Ìster istemez çekinirdi ondan. Menden ayrılaraq Efe'ni de qucaqladı ve yanaqlarından öpdü.
"Ìçeri gelin qızım.
"Yox ana çardaqda oturaq hava gözeldi."
"Yaxşı siz oturun mende bişirdiklerimi getirim."
Bezmiş halda nefesimi çöle verdim.
"Yene ne bişirmisen ana? Niye yorursan özünü?"
Her zamanki gözel gülümsemesi ile bir şey demeden sadece gülümseyerek içeri girdi. Anamın dilinde bu hereketin menası sus, sual verme demek olurdu. Çardaqa doĝru ireliledikce gözlerimin önüne keçmiş günler gelirdi. Necede xoşbext günler idi onlar. Bezen o günlere geri qayıtmaqı o qeder çox isteyirdim ki. Özümü ele alıb qolundan dartan Efe'ye teref çevrildim.
"Buyur canım?"
"Oynaya

[1] 2 3 ... 7 >>