bilerem?"
Eli ile baĝçanın kenarındaki kiçik parkı gösterirdi. Köhne ve baxımlı bir park idi. Ayaz'ın atası Ayaz'la menim üçün düzeltdirmişdi buranı. Ne günlerimiz keçmişdi orda. Azmı mübahise etmişdik yellençekde ilk men yelleneceyem deye. O günler üçün bele darıxırdım.
"Yaxşı canım."
Efe qaçaraq oraya gederken mende çardaqdaki yumşaq yastıqların üzerine buraxdım özümü. Bura mene biraz olsun sakitliyin ne olduĝunu xatırlatmışdı. Son aylarda heqiqeten çox narahat bir heyatım olmuşdu. Son hefteni söylemeye bele ehtiyyac duymurdum. Sakitliyimin yanına böyük bir xoşbextlik elave olunmuşdu.
Eslinde Ehmed'e haqq verdiyim zamanlarda olurdu. Onun gözünden baxılanda alçaq bir qadın veziyyetinde olurdum. Neticede evli bir adamla birlikde olmuş üstelik de hamile qalmışdım. Bele düşünmeyi normal idi. Xeyir normal deyildi eslinde. Eyer Ehmed meni yeni tanıyan biri olsaydı normal olardı amma o meni uzun illerdir tanıyırdı. Uşaqlıq illerimden meni bilirdi ve bu şekilde davranması belke de bu sebebden bu qeder çox canımı yandırırdı. Meni çox yaxşı tanıyarken her seferinde canımı aĝrıtmaĝa çalışmasını anlaya bilmirdim. Çalan telefonumun sesi ile fikirlerimden ayrıldım. Çantamdan çıxardaraq zeng eden adamın kimliyine baxdıĝımda Ehmed olduĝunu görmüşdüm.
"Alo"
Sesim çox isteksiz çıxmışdı.
"Hardasınız?"
Onun sesi de her zamanki kimi sert idi. Bu adamın heçmi xoşbext bir anı yox idi göresen? Ses tonunda istehzadan ve qezebden başqa bir nida tapa bilecekdim göresen? Tebii ki cavab böyük bir yox idi. Bu adam deyismezdi!
"Deniz sene deyirem?"
Yerimden sıçramaqıma manee ola bilmedim.
"Anamın yanına geldik. Ayaz gildeyik."
"Efe ne edir?"
"Oyun oynayır."
"Yaxşı axsam götürerem sizi."
"Yaxşı"
Bir şey söylemesini gözlemeden telefonu söndűrmüşdüm. Bu biraz olsun keyfimin yerine gelmeyine sebeb olmusdu. Ehmed'i qezeblendirmek gözel idi eslinde amma sonrasında dözmeli olacaĝım neticeleri olmasaydı.
Anam elinde sini çardaqa geldiyinde fikirlerimden ayrıldım. Masanın üstüne

<< 1 [2] 3 4 ... 7 >>