BÖLÜM 11
Yemekden sonra çöle çıxdığımızda üşümeme mane ola bilmemişdim. Gündüzler beli havalar gözeldi amma gece artıq soyumağa başlamışdı.
Maşına sarı hardasa qaçaraq yaxınlaşaraq Ahmed’in açmasını gözledim. Ahmed bir eliyle Efe’nin elini tutarken diyeriyle açarlığın düymesine basaraq qapını açdı. Hemin deqiqe qapını açıb özümü çölle müqayisede biraz daha istiö olan maşının içine atdım. Ehmed arxa qapını açıb Efe’ni mindirdikden sonra özüde yan terefe keçerek maşını işe saldı .
Maşında olmağıma baxmayaraq r hele tam olaraq isinmemişdim ve titrememe mane ola bilmirdim. Eslinde Ehmedden maşının qızdırıcısını yandırmasını isteye bilerdim ama terslemesinden çekinirdim. Gözel bir axşamın sonunda yene o zeher kimi sözleri eşitmek istemirdim.
‘’Deniz yaxşısan?’’
Titrememi kontrol etmeye çalışaraq ‘’Yaxşıyam, sadece biraz üşüyürem.’’ dedim ve sonrası sessizlik oldu. Ehmed yene yola fikrini yöneltmiş kimiydi. Xeyr bes ne gözleyirdim ki menim üçün maşının qızdırıcısını filan yandımasını mı? Sinirle derin bir nefes almışdım ki maşının yavaş, yavaş isindiyini ferq etdim.Üzümde emele gelen tebessüme mane ola bilmemişdim. Bu adam meni heqiqeten her gün biraz daha teeccüblendirirdi.
‘’Teşekkür edirem.’’ Deye mırıldandım o ise ‘’Etme, senin üçün deyil…’’ demişdi ki arxasını söylemesine imkan vermeden ‘’Bilirem, Efe üşümesin deye elemi?’’ dedim ve o an Ehmed’in ilk defe gülümsemesini gördüm. Onu tanıdığım günden beri ilk defe yanımda gülümsemişdi ve menim adeten nefesim kesilmişdi. Biçimli dodaqları ve ağappaq dişleri ile ve o möhteşem qemzesi ile bu adam çox yaraşıqlı idi!
-
Özüme esebleşmeyi artıq buraxmışdım. Deniz’e ne qeder pis reftar etmek istesem de ancaq bunu bacarmırdım. Onun canını yandırğımda menim canım daha çox yanırdı! Bu veziyyet meni artıqlamasıyla narahat etse de bir heqiqeti görmeyime sebeb oldu. Men hele de onu sevirdim…
Sükanı az qala qıracaqmış kimi sıxdığımı ellerimde hissettiyim acıyla ferq etmişdim. Özümü çox qarışıqlığın içinde tapacağımı ağlıma

[1] 2 3 ... 8 >>