Gece saat 1 idi. İki qadın
qollarından tutduqları 16-17
yaşlı bir cavan oğlanı
xestexananın qapısına doğru
getirirdiler. Onların arxasınca
ise tengnefes halda yaşlı bir kişi
gelirdi. Oğlanın atası olduğu
belli idi. “Oğlumu xilas edin”, -
deye yalvarırdı.
Yorğun halda kresloda
yarıyuxulu veziyyetde oturmuş
növbetçi hekim derhal yerinden
qalxdı. Tibb bacıları gelenleri
qarşılayıb, onları müayine
otağına devet etdi.Yaşlı ata
danışmağa davam edirdi:
- Hekim, oğlum intihar etmek
üçün çoxlu derman içib. Anası
bundan xeber tutan kimi çox
gecikdirmeden xestexanaya
getirdik.
- İçdiyi dermanlar yanınızdadır?
Yaşlı adam celd elini cibine saldı
ve bir neçe derman qutusu
çıxarıb, hekime uzatdı:
- Bu hebden 10-15 dene idi,
bundan texminen 10 dene,
bundan ise 3-5 dene...
Hekim derman qutularına
diqqetle baxdıqdan sonra
soruşdu:
- Dermanları ne vaxt içib?
- İki saat olar.
Hekim bu cavabı aldıqdan sonra
yeniden derman qutularına
baxmağa başladı. Çox arxayın
bir şekilde ayaq üstde çetinlikle
dayanan deliqanlıya baxdı ve
başını buladı. Hekim heç ne
demirdi. Sessizlik nigaran
atanın sualı ile pozuldu:
- Ne ede bilerik, hekim?
Hekim ise soyuqqanlı bir
şekilde:
- Hmm. Heyif, çox heyif. Artıq
gecdir. Bizim elimizden gelen
bir şey yoxdur.
Hekimin ağzından çıxan bu
sözler, sanki, bir gülle kimi
xesteye ve xestenin yaxınlarına
deydi. Hekimin son sözlerini
xeste özü de eşitmişdi. Bir anlıq
ölümü hiss etdi sanki. Gücünü
toplayıb hekimin üzüne baxdı.
Hekimin sifetindeki ciddiliyi
gördü ve veziyyetin ciddi
olduğunu anladı. Bütün
ağırlığını buraxdı ve aşağı
çökdü. Bayaqdan onu Gücle
saxlayan iki qadın da
müvazinetlerini itirdiler ve
heresi bir yana oturdu. Ancaq
xestenin yaxınları ümidlerini
hele tam itirmemişdiler:
- Hekim, yeni heç ümid yoxdur?
Belke, nese edesiniz.
- Artıq çox gecdir. Bele
veziyyetlerde biz heç ne ede
bilmirik. Nese etsek de, faydası
olmayacaq. Her halda xestenin
bir saat vaxtı qalıb. Ancaq yene
de xesteni

[1] 2 3 >>