Eşqin ve kederin mövsümüdür Payız…

Araya saldığı hesretle, eşqi saraldıb solduran bir mövsüm…

Düşen ulduzların apardığı insanlar kimi, budağından düşen her yarpaq bir eşqi soldurar Payızda…

Ayrılığı, hesreti, kederi yaşadar…
Sarıdır Payız; serin ve sarı…

Eynile ölüm kimi, ümidsizlik, hesret kimi…
Sona çatmaqdır Payız; yox olmağın serhedinde tükenib bitmek…
Ve gözyaşıdır Payız...

Öz gözyaşınla islanmğın çaresizliyi, öz tekliyinde üşümeyin, öz içinde itmeyin dehşetidir…

Güneşi solmuş bir eşqdir Payız; her gününü qurumuş bir yarpaq kimi yaşayan, ayrılığa, hesrete ve kedere bulanmış bir eşq…

Yandıran, eriden, yox eden, sonra yeniden yaradıb ölümsüz eden bir eşq… Ve eşq; sona gelmişken, sene gelen eşq…

Bir Payız gününde tanıdım Seni; göyler ağlamağa hazır idi, yarpaqlar qurumuş ve her şey saralmışdı…

Sarı; ayrılığın ve kederin rengi, sarı; Seni qarşıma çıxaran axşamın rengi, vuslımın, xoşbextliyimin rengi…
Sarı, solğun ve qurumuş bir Payız idi Seni qarşıma çıxaran…
Eşq meni yaradıb varlığına bağladı...

Seni severken sevmeyin ve yaşamağın dadını çıxartdım... Seninle olub Seninle solum, Seninle doğulub Seninle ölüm...
Ey Sevgilim!... Bil ki; evvelim Sensen, axırım Sen, gecem Sensen, gündüzüm Sen...
... Payızım Sensen …

Payızı, uşqlıqdan sevmeyimin sebebin, Seni, Payızda tanıyıb Sevdiyimde anladım...
Heyatımın menasın Payız'da tapacaqmışam...