14.Bölüm.

Yanıma çöken aĝırlıqla acı içinde gözlerimi yumdum. Tam beş gün keçmişdi. O lenete gelmiş hadiseden sonra beş gűn keçmişdi amma men deyil özümü toplamaq alışa bilmemişdim bele. Aĝzımdan qaçan bir hıcqırıĝa manee ola bilmemisdim. Körpem yox idi artıq menim. Ayhan idi bu veziyyetin tek sebebkarı. O gece meni o şekilde narahat etmeseydi bunların heç biri yaşanmamış olacaq ve körpem menimle olacaqdı. Acı içinde udqundum. Bu bes gün boyunca herkes başımda pervane idi anam ve Ehmed xaric. Anama bir sey dememisdiler. O gece de çox yorgun oldugumuz üçün Efe'ni götürmeye getmediyimizi demisdi Ayaz. Onsuzda sonraki gün xestexanadan çıxmışdıq ve Ehmed'in sayesinde qezetlerde bu mövzuda tek bir xeber bele çıxmamışdı. Tebii ki Ayaz demisdi mene Ehmed'in bu mövzuda xeber çıxmasına manee olduĝunu. O her zaman menden uzaq durmuşdu. Beli, her gece yanımda idi, indiki kimi amma hemise uzaq, hemise soyuq...

"Ehmed..."
Uzun çeken sessizliyin ardından.
"Buyur." dedi.
"Men bir daha ana ola bilmeyeceyem deyil mi?"
Üzünü mene teref çevirmisdi.
"Ele bir sey demedi kimse, sadece hamile qalmaqın daha çetin olacaq."
Soyuq ses tonu ile
"Xoş artıq ana olmaq kimi bir ehtimalımda yoxdu."
Deye mızıldandım. Ehmed'in qaşları istehza ile havaya qalxmısdı.
"Niye yoxdur?"
"Ana olmaq üçün biri ile birlikde olmaqım lazımdır deyil mi?"
Mesumca qurduĝum bu cümleye inana bilmirdim. Balaca usaqlar ayıb bir is gördüklerinde elleri ile üzlerini örterdiler mende o an onlar kimi etmisdim. Feqet bir anda belimden çekilerek Ehmed'in bedenine yapışan vaxt ixtiyarsıx endirdim ellerimi.
"Istediyin vaxt usaq dünyaya getire bilerik."
Üzümün yanmasına manee ola bilmemisdim.
"Zarafat etme."
Eli ile üzüme düsen saçlarımı çekdi ve "Çox ciddiyem..." deyerek dodaqlarımı xefif ve yumşaq bir öpüşle öptü.
"Biz hele evli qalacaĝıq ki?"
Üzündeki sinirlerin gerildiyini görmüşdüm ve ister istemez vücudumda bir qorxu titremesi yaranmaĝa baslamısdı.
"Bu evliliyi en basda qebul ederken sene

[1] 2 3 4 >>