Eslinde çox düşündüm… Göresen növbeti stansiya haradadır, aradakı vaxt intervalı ne qederdir, hansı dayanacaqlardan keçeceyem, sona çatmağa ne qeder zamanım qalıb? Amma tek bildiyim budur ki, sakini olduğumuz bu heyat qatarında heç sernişin de hara getdiyini bilmir. Amma her keçen deqiqe sonuncu dayanacağa bir az daha yaxınlaşdığı üçün narahat olur ve sanki heç yere telesmir yolun sonunda baş verenlerden xeberdarmış kimi o sonluğa çatmaqdan boyun qaçırırıq. Belke de bu tek yoldur ki, biz sernişinler sonuncu stansiyaya-gedeceyimiz en son dayanacağa çatmaq istemirik…
Bir anlıq “dayan” deye qışqırdım amma heç kes mehel qoymadı. Sen deme qatarda istediyin yerde ene bilmirsen ve en maraqlısı da budur ki, bu qatarı digerlerinden ferqlendiren cehetlerden biri de harada düşeceyine maşinist özü qerar verir.
Bu heyat qatarı çoxlarına ağır gelir. Kimisi yolun uzunluğundan narazı olur, kimisi qatardan enmek istemir, kimilerine ise mesafeler dar gelir. Amma xoş o sernişinin halına ki, hem yoldan razıdır, hem mesafeden hem de emellerinden.
Bu yaşıma qeder hansı dayanacaqda düşeceyim meni çox maraqlandırmış ve çox narahat etmişdir. Bezen qatarın penceresinden çöle boylanıb ucadan hayqıraraq “meni qurtarın” demek isteyirem amma ne faydası…
Bu qatarın özünemexsus bir sıra qaydaları var ki, ona emel etmeyen sernişin gec tez cezasını alır amma qatarda yox. Odur ki, saysız hesabsızdır belelerinin sayı… Bu gece qatarın relsler üzerinde hereketi zamanı yaranan “tak-tak” sesine daha doğrusu qatar ve platformanın hem söhbetine oyandım. Nece de meftunedici bir menzereye şahid olmuşdum. Sen deme bu qatarı geceler ay teqib edir ve yolunu azmaması üçün ona yol gösterir. Men bundan böyüksevgi, bundan böyük şefqet görmedim. Anladım ki, bu qatarda ezab, iztirab, keder ile yanaşı “sevgi” de varmış. Amma çox keçmedi ki, bu fikrimden daşındım. Sen deme geceler ayla sayrışan bu qatarın gündüzler yoluna nur sepen güneş olurmuş ve başa düşdüm ki, bu heyat sınaqında insan acıdan başqa heç ne

[1] 2 >>